Wystawa „August Zamoyski. Myśleć w kamieniu” - 21.06–01.09.2024r. - CSW Toruń
2024-06-18
mat. organizatora
Kuratorzy wystawy: dr Anna Lipa, Krzysztof Stanisławski
Koordynatorki: Renata Sargalska, Anna Buller
Produkcja wystawy: Wojciech Ruminski
Identyfikacja wizualna: Katarzyna Ostrowska
Wystawa Augusta Zamoyskiego to wielowątkowa opowieść prezentująca zarówno twórczość,
jak i barwne życie artysty. Narracja ekspozycji poprowadzona jest nie tylko za pomocą dzieł
sztuki, ale też archiwalnej spuścizny twórcy ze zbiorów Muzeum Literatury im. Adama
Mickiewicza w Warszawie, zawierającej jego amatorskie filmy, fotografie i szkicowniki.
August Zamoyski. Myśleć w kamieniu to projekt, który po raz pierwszy na tak szeroką skalę ukazuje sylwetkę i dorobek artystyczny najwybitniejszego – obok Xawerego Dunikowskiego – polskiego rzeźbiarza pierwszej połowy XX wieku, tworzącego przede wszystkim na emigracji we Francji i w Brazylii.
Na wystawie prezentujemy 52 rzeźby z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Są one
odzwierciedleniem wszystkich okresów w twórczości Zamoyskiego – od czasów formizmu,
kiedy jego prace są najbardziej eksperymentalne, poprzez okres klasycyzujący – gdzie osiąga pełnię dojrzałości i indywidualizm, aż do ekspresjonizmu, który przynosi ostre deformacje, dotąd nieobecne w jego dorobku.
Nie jest to klasyczny, muzealny pokaz, lecz próba stworzenia portretu artysty z historią w tle – z panoramą miejsc, środowisk artystycznych, prezentacją niezwykle interesujących przyjaciół otaczających rzeźbiarza. Ekspozycji rzeźb towarzyszy bowiem pokaz obrazów wybitnych malarzy i przyjaciół artysty z okresu zakopiańskiego i paryskiego: Stanisława Ignacego Witkiewicza (Witkacego) – w tym słynny autoportret
Ostatni papieros skazańca ze zbiorów Muzeum Literatury – oraz seria portretów pastelowych tego twórcy, a także obrazy Eugeniusza Zaka, Gustawa Gwozdeckiego, Tadeusza Makowskiego, Władysława Ślewińskiego, Zygmunta Menkesa i Leopolda Gottlieba z kolekcji Wojciecha Fibaka. W Kinie Centrum odbędzie się przegląd filmów o sztuce poświęconych twórczości i życiu Augusta Zamoyskiego.
Wystawa „August Zamoyski. Myśleć w kamieniu” jest współorganizowana przez Centrum
Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu, Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w
Warszawie i Muzeum Narodowe w Warszawie w ramach PROJEKTU ZAMOYSKI 2017–2021.
"Górskie opowieści", "Naturalnie ciekawi", "Biblioteka Sztuka i Ty" w dniach od 12.06. do 31.10.2024r.
2024-05-23
mat. organizatora
Na projekt „Naturalnie ciekawi” składać się będą wydarzenia animujące czytelnictwo literatury przyrodniczej i ekologicznej, które kierujemy do dzieci i młodzieży. Chcemy wykorzystać naturalną ciekawość najmłodszych i w atrakcyjny sposób opowiedzieć im o świecie przyrody, która ich otacza. Tradycyjne formy działalności (spotkania autorskie, warsztaty, konkurs) wzbogacimy współczesnymi narzędziami technologicznymi (m.in. tworzenie podcastów). Projekt „Naturalnie ciekawi” dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury i realizowany będzie od lipca do października 2024r.
„Biblioteka Sztuka i Ty” - celem głównym projektu jest stworzenie nowoczesnej i kreatywnej przestrzeni, łączącej świat biblioteki i sztuki. Miejsca, gdzie słowo i obraz będą współtworzyć unikalne doświadczenia artystyczne i edukacyjne, zachęcające czytelników do aktywności twórczej, rozwoju wyobraźni, odkrywania własnych zainteresowań, a także budowania więzi rodzinnych, opartych na wspólnej zabawie. Na projekt złoży się 12 działań animujących czytelnictwo, w tym akcja, konkurs, liczne warsztaty z artystami, spotkania autorskie i wystawy. Wydarzenia skierowane będą do dzieci, młodzieży, dorosłych i osób 60+.
Martyna Borowiecka: "Nadczułe" 19.07–01.09.2024r. CSW Toruń
2024-07-22
mat. organizatora
otwarcie wystawy: 19.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny
kuratorka: Natalia Cieślak
produkcja wystawy: Mikołaj Makiłła, Wojciech Ruminski
Prezentowany w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu na wystawie pt. "Nadczułe" cykl obrazów Martyny Borowieckiej z lat 2022–2024 poświęcony jest bohaterkom uosabiającym różne kobiece archetypy zakorzenione w wielowiekowym dziedzictwie kulturowym. Są wśród nich zarówno postaci o biblijnym, mitologicznym czy historycznym rodowodzie, jak i te będące wytworem literackich, baśniowych, filmowych czy popkulturowych narracji. Obok Ewy, Pandory i Matki Boskiej spotykamy tu m.in. Balladynę, Śpiącą Królewnę czy Buffy. Każda kobieta urodzona (podobnie jak artystka) na przełomie lat 80. i 90. zapewne z większością z tych archetypów się kiedyś zetknęła i dobrze je poznała. Projekt Borowieckiej, choć w swym wydźwięku duchologiczny, nie jest jednak tylko przesiąkniętym sentymentem, osobistym „powrotem do źródeł” – wspomnień, wartości czy doświadczeń, na których artystka nadbudowała swą tożsamość. Jej prace, łączące niczym wielowątkowa tkanina nitki wysnute z (nad)czułych historii, zachęcają także do reinterpretacji opowieści powszechnie znanych, a pisanych (i odczytywanych) zwykle z męskiej perspektywy. Jak pokazują obrazy artystki historie te można przepisać na nowo i zredagować tak, by wybrzmiewał z nich głos głównych bohaterek, a pryzmat kobiecej wrażliwości ukazał ich nowy, niedostrzeżony wcześniej wymiar.
Postaci z obrazów Borowieckiej lokują się w różnych miejscach na skali, której punkt odniesienia stanowi tzw. ideał kobiecości. Każda z nich, bez wyjątku (nawet Matka Boska), umyka w jakiś sposób sztancowemu postrzeganiu płci. W świecie wykreowanym przez artystkę ciasno zdefiniowany wzorzec, wg którego powinnyśmy być ładne, miłe, powściągliwe, nieskomplikowane, niewymagające, niezbyt ambitne, niezbyt pewne siebie, niezbyt niezależne etc., przestaje być nadrzędną wartością. Kobiety nie muszą spełniać tu społecznych oczekiwań wobec ich cielesności (Calineczka), nie wstydzą się swej urody i bezpruderyjności (Balladyna), pozwalają sobie na wycofanie (Strażniczka) czy bezradność (Judyta), są dumne i pewne siebie (Buffy), odstają od idealnego obrazu matki (Primavera), nie poskramiają swoich pragnień i apetytów (Pandora), są waleczne (Gerda), porzucają swą kruchość i delikatność (Czerwony Kapturek)… Nie dają się sformatować. Odstają od wyobrażeń, jakie mieliśmy wobec nich do tej pory. Zdarza się, że niepokoją i budzą dyskomfort. Jednak czy celem kobiety musi być dbanie o czyjekolwiek dobre samopoczucie?
Martyna Czech: "Jałowizna" 19.07–01.09.2024r. CSW Toruń
2024-07-22
mat. organizatora
otwarcie wystawy: 19.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny
kuratorka: Natalia Cieślak
produkcja wystawy: Mikołaj Makiłła, Wojciech Ruminski
Jałowa ziemia. Wydrążeni ludzie. Tak w skrócie, przy pomocy określeń wyjętych żywcem z poezji T.S. Eliota, można opisać rzeczywistość utrwaloną w obrazach Martyny Czech prezentowanych na wystawie w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu.
Prace artystki – niezależnie od tego, czy odnoszą się do konwencji sceny rodzajowej, portretu, martwej natury, kompozycji symbolicznej, rzadziej pejzażu czy abstrakcji – zawsze stanowią wizualny ekwiwalent skrajnych stanów psychicznych. Emocje niosą także aspekty czysto malarskie, jak sposób nakładania farby i kompozycja. Nawet pusta przestrzeń czy szczątkowe elementy krajobrazu mają tu wymiar ekspresyjny. Płótna zaprezentowane w CSW koncentrują się na jednostkach, a konkretnie – postaciach kobiecych. Poprzez ich ciała manifestuje się apatia i depresja, która powoduje załamanie rąk, wymusza skurczoną pozycję, maluje grymas na twarzach albo całkowicie zaciera rysy. Te młode dziewczyny niemal nie wchodzą w kontakt ze światem zewnętrznym. Naznaczone stygmatem opuszczenia i samotności, który odcisnął na nich swoje niezatarte piętno, stoją w obliczu zbudowania najtrudniejszej relacji: z samą sobą.
Choć rdzeniem malarstwa Martyny Czech pozostaje wyrażanie emocji wyłaniających się z procesu zagłębiania się we własną psychikę, stojąca za obrazami artystki introspekcja nie wyklucza jednak otwartości na osoby odbiorcze. Jak się bowiem okazuje, mogą się one przejrzeć w jej kompozycjach jak w lustrze, dostrzegając refleksy małego / wielkiego końca świata, który jest udziałem każdego / każdej z nas. Czasem poczucie wiszącej nad głową apokalipsy rodzi się z poczucia bezsensu egzystencji, osobistej klęski czy doświadczonej tragedii, czasem – ze świadomości, że nasza planeta stoi na krawędzi zagłady. Niezależnie jednak od swego źródła, owe sygnały zbliżającego się nieuchronnie upadku generują przekonanie, że nic już nie warto, a wszelkie działania są jałowe...
„Oto jak kończy się świat / Nie z hukiem ale skomleniem” – by raz jeszcze zacytować poetę.
Ania Grzymała: "Czilera Utopia. Sceny ze świata idealnego" 19.07–01.09.2024r. CSW Toruń
2024-07-22
materiał organizatora
19.07–01.09.2024 otwarcie wystawy: 19.07 (piątek), godz. 18.00 / wstęp wolny
kuratorka: Natalia Cieślak
produkcja wystawy: Mikołaj Makiłła, Wojciech Ruminski
Jest źle? Masz dosyć otaczającej cię rzeczywistości? Marzysz o czymś zupełnie innym?
Odkryj nową gorącą destynację od Rave Travel: CZILERA UTOPIA!
Symulacje idealnego świata czekają tu na ciebie!
Chwyć kieliszek z egzotycznym koktajlem, poczuj ciepły piasek pod stopami i pozwól się ponieść falom nieskrępowanej społecznej wyobraźni.
Czilera Utopia – skrót do przyszłości, oaza normalności!
Zarezerwuj już dziś!
Czilera Utopia to nie egzotyczna wyspa – wakacyjna destynacja. To przestrzeń wyimaginowana, która powstaje w naszych głowach, gdy wchodzimy na wystawę Ani Grzymały w Centrum Sztuki Współczesnej „Znaki Czasu” w Toruniu. Roztaczając przed nami wizję świata idealnego, gdzie panuje (s)pokój, artystka ćwiczy nas w wyobrażaniu sobie rzeczywistości alternatywnej, lepszej niż ta, która nas na co dzień otacza. Pyta, jak wyglądają nasze marzenia o nowych społecznych relacjach, oraz pokazuje, jakie kształty przyjmują cudze sny o utopii. Wierzy, że gdy zyskają one plastyczną formę, staną się bardziej namacalne.
Grzymała, posługując się w swojej twórczości konwencją baśni, zachęca do przyjęcia innego punktu widzenia niż nasz własny. Wyjście poza subiektywną perspektywę oraz dialog prowadzący do porozumienia – ponad podziałami, a czasem nawet ponad gatunkami – są dla niej podstawowym narzędziem zmiany. Przyczynić się do niej może także obalenie wszelkich porządków i hierarchii oraz wywrócenie wszystkiego na opak. Dzieci i ryby głosu nie mają? Na obrazach artystki go odzyskują. ONR-owiec – częsty bohater prac Grzymały – najpierw zabiera Drag Queen na krem sułtański, a następnie pije bruderszaft z przedstawicielem obcej cywilizacji. Nie omieszkał też wymienić spostrzeżeń z Brzozą, która przekonała go o zgubności myślenia w kategoriach czarne–białe. Służby mundurowe i przedstawiciele innych uprzywilejowanych zawodów noszący uniformy zrzucają je w imię równości. Wszelkie napięcia zostają rozładowane. Wszyscy wrzucają na luz.
W Czilera Utopii, jak w grze komputerowej, można przyjąć dowolną rolę, wypróbować różne opcje, kształtować otoczenie. W tak wypreparowanych warunkach łatwiej doprowadzić do sytuacji rozmowy między antagonistami czy zintegrowania przedstawicieli poróżnionych grup. Podchodząc jednak do sprawy z rozsądkiem, wizję proponowaną przez artystkę trudno nam zaakceptować jako projekt możliwy do zrealizowania. Na usta ciśnie się więc pytanie: do czego mogą nam posłużyć takie bajania? Okazuje się, że kreowanie i oglądanie szalonych, nieprawdopodobnych iluzji może mieć charakter antycypacyjny: wyznaczać kierunek zmian, dawać przestrzeń do odpoczynku (czilu) od jedynej „słusznej” wizji rzeczywistości i być wyrazem buntu przeciwko postrzeganiu jej jako nie do zmienienia. Opowieści snute przez artystkę to bowiem symulator życia w świecie idealnym, który wyrasta z kolektywnego niezadowolenia, kontestacji i chęci zmiany. Przekraczając próg sali galeryjnej wchodzimy więc – jak ujęła to sama artystka – do magicznego miejsca oporu. Z jego środka można dostrzec, że to, co poza nim, jest nie do zniesienia. A kiedy opuści się Czilera Utopię, świat zewnętrzny będzie wydawał się nienormalny.
Międzypokoleniowy Uniwersytet XXI wieku - Start Warsztatów: 15.09- 15.11. 2024r.
2024-07-19
mat. organizatora
Napierające nowe technologie, za którymi nie można nadążyć, coraz większe wyzwania i oczekiwania współczesności oraz stereotypowe tłumaczenie wszystkiego różnicami
pokoleniowymi. Czy można ujarzmić teraźniejszość i wycisnąć z niej jak najwięcej dla
siebie? Startujący właśnie Międzypokoleniowy Uniwersytet XXI wieku organizowany przez Stowarzyszenie „Małe Rzeczy” ma na to receptę. Tematyczne warsztaty skierowane do różnych grup wiekowych współfinansuje Fundusz Wsparcia Inicjatyw Społecznych Q
emetica Soda Polska i EEW Energy from Waste Polska.
Zrozumieć i polubić świat
Pragnienie zmiany współczesności lub spowolnienia rozwoju technologii pojawia się
wtedy, kiedy człowiek styka się z niezrozumiałym. Międzypokoleniowy Uniwersytet XXI
wieku proponuje warsztaty, których tematykę trudno znaleźć w programach nauczania
dzisiejszej szkoły. Łączy bieżące tematy z wyzwaniami otaczającego nas uniwersum. Nie
boi się rozmawiać z pozornie tylko radzącą sobie młodzieżą, wkraczającymi coraz
wcześniej w rówieśniczą rywalizację dziećmi oraz wszystkimi, którzy na technologię
zamknęli już swoje oczy i w zadumie wspominają czasy, w których żyło się wolniej.
Celem projektu jest przekazanie uczestnikom wiedzy i umiejętności umożliwiających
efektywne funkcjonowanie w XXI wieku oraz wspieranie społeczeństwa w ciągłym
procesie uczenia się i odkrywania siebie.
„W ramach inicjatywy planowane jest także podniesienie kompetencji społecznych,
rozwijanie poczucia własnej wartości oraz motywowanie do dalszego rozwoju
i podnoszenia kwalifikacji. Projekt pragnie obudzić w słuchaczach ciekawość świata,
wspierać aktywność twórczą, pobudzić kreatywność oraz kształtować otwarte postawy
w życiu społecznym.” - podkreśla Paweł Grabowski ze Stowarzyszenia „Małe Rzeczy” - pomysłodawcy i organizatora warsztatów. Ciekawie i twórczo
Dziewięć tematycznych warsztatów będzie dostosowanych do trzech grup docelowych. Dzieci, młodzież i dorośli porozmawiają m.in. o bezpiecznym korzystaniu z Internetu,
sztucznej inteligencji, zarządzaniu budżetem domowym, zrozumieniu współczesnej
sztuki. Skorzystają z zajęć z komunikacji emocjonalnej, planowania budżetu domowego,
sztuki wystąpień publicznych oraz wielu innych.
Dodatkowe informacje: edytasirko@gmail.com tel. +48 603 63 83 63
Kawałki sztuki „Tajemniczy Ogród” - Biblioteka Miejska w Inowrocławiu przy ul. Jana Kilińskiego od 16 do 26 lipca 2024 r
2024-07-05
mat. organizatora
Mieszkańcy oraz goście Inowrocławia będą mieli niepowtarzalną okazję stać się właścicielem
unikatowych prac w ramach akcji „Kawałki sztuki”. Wydarzenie ma na celu rozbudzenie
kreatywności wśród uczestników, wprowadzenie pozytywnego przekazu do otaczającego
środowiska, a także zachęcenie do interakcji z lokalną twórczością artystyczną.
Co? Gdzie i kiedy?
Od 15 lipca przez całe wakacje w różnych punktach miasta zostaną umieszczone prace lokalnych artystów, które mieszkańcy będą mogli bezpłatnie zabrać do swoich domów. Każde rękodzieło zostanie starannie zapakowane i opatrzone informacjami o wydarzeniu oraz ich autorze. Lokalizacje, w których będzie można znaleźć „Kawałki sztuki” obejmują parki, skwery, przystanki komunikacji miejskiej oraz inne popularne miejsca.
Akcja będzie miała również swoje odzwierciedlenie w mediach społecznościowych, gdzie
uczestnicy będą mogli dzielić się zdjęciami znalezionych prac z hashtagiem #kawalkisztuki
#podzielsiesztuka.
Biblioteka Miejska serdecznie zaprasza do udziału i cieszenia się lokalną twórczością!
_________
Jesteś Artystą? A może tworzysz hobbystycznie? Skontaktuj się z Biblioteką! Biblioteka Miejska w Inowrocławiu poszukuje utalentowanych osób, które chciałby podzielić się swoim „Kawałkiem sztuki” z mieszkańcami. To doskonała okazja, aby zaprezentować swoją twórczość szerokiej publiczności i wnieść swój wkład w kulturalne życie miasta.
Prace należy dostarczyć do „Tajemniczego Ogrodu” przy ul. Jana Kilińskiego 16 do 26 lipca 2024 r.
Wydarzenie realizowane w ramach projektu "Biblioteka Sztuka i Ty", dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Patronat medialny nad projektem sprawuje Polskie Radio PIK.
ŻYCIE W ZAWIESZENIU Rozalina Busel 26.06-25.07.2024r. Bydgoskie Centrum Sztuki ul. Jagiellońska 47
2024-06-21
mat. organizatora
- warsztaty tworzenia goździków z papieru ŻAŁOBNY PORANEK | od 15.00 do 18.00
- wernisaż g. 18.00
Wystawa ŻYCIE W ZAWIESZENIU wywodzi się z długoterminowego projektu «Granice i
ograniczenia», nad którym autorka pracuje od trzech lat. Pomysł opiera się na motywach
przeprowadzki i doświadczeniach migranckich ukazanych przez pryzmat rytuału pogrzebowego. Zderzają się w nim tematy początku życia w nowym miejscu i końca życia w starym oraz towarzyszące im uczucia niepewności i dezorientacji. Odniesienie do pogrzebu ma charakter symboliczny i oznacza działanie na granicy życia i śmierci, a sam rytuał przypomina przeniesienie człowieka w inne miejsce, do tzw. «innego świata».
26.06 (środa) godz. 15-18 (można dołączyć o dowolnej porze)
ŻAŁOBNY PORANEK Warsztaty tworzenia goździków z papieru(dla wszystkich grup wiekowych) prowadzenie: Rozalina Busel
WSTĘP WOLNY
Wspólnie z publicznością planowane jest stworzenie papierowych goździków. Proces wykonywania rutynowej pracy manualnej może czasami pomóc uspokoić umysł i zapewnić krótką chwilę wytchnienia od problemów życiowych. Podczas tworzenia kwiatów artystka opowie o symbolice kwiatów w różnych kulturach, będzie również przestrzeń na wspólną rozmowę. Kwiaty będą mogły stać się częścią wystawy ŻYCIE W ZAWIESZENIU, którą otworzymy tego samego dnia o 18.00. Na warsztaty można dołączyć o dowolnej porze, zapraszamy w godzinach 15.00-18.00. Wstęp wolny, zapraszamy osoby ze wszystkich grup wiekowych (dzieci mogą uczestniczyć z opiekunami).
ROZALINA BUSEL – artystka z Białorusi mieszkająca w Polsce od 2022 roku. W swojej praktyce artystycznej porusza tematykę migracji, nierówności społecznych, tragicznych wydarzeń i związanych z nimi przeżyć emocjonalnych. W centrum jej twórczości znajduje się związek pomiędzy granicami fizycznymi i symbolicznymi. Artystka posługuje się odniesieniami do elementów pochówku i żałoby, eufemizmów i metafor śmierci oraz przedmiotów kultu religijnego. W pracy z publicznością wykorzystuje wrażenia dotykowe i percepcję słuchową. Artystka jest uczestniczką wystaw, sympozjów i programów, takich jak m.in.: Biennale Memory Box; Daugavpils Mark Rothko Art Center, Łotwa / 2017; Festiwal Ceramiki Współczesnej "TseGlina", Kijów, Ukraina / 2019; Program Stypendialny MKiDN Gaude Polonia, Polska / 2019, 2022; Wystawa Migration(s), IAC, Musée Ariana, Genewa, Szwajcaria; Strefa Graniczna – porezydencyjna wystawa indywidualna, BWA Wrocław, Polska; także projekty we współpracy z Instytutem Dobrej Śmierci, Goethe-Institut in Exile, Archiwum VEHA / 2023 – 2024. Od 2019 roku jest członkinią Międzynarodowej Akademii Ceramiki (IAC) w Genewie w Szwajcarii.
Absolwentka Wydziału Ceramiki (2016) oraz Wydziału Krytyki i Historii Sztuki (MA, 2020)
Białoruskiej Państwowej Akademii Sztuk Pięknych; w tym jeden semestr na Wydziale Rzeźby
Konceptualnej / Ceramiki Uniwersytetu Sztuki i Wzornictwa w Linzu w Austrii (MA, 2015);
Projekt rezydencji artystycznych PerspAKTIV jest realizowany przez RAZAM, Ambasadę Kultury i Galerię Miejską Arsenał w Poznaniu przy wsparciu finansowym Federalnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych Niemiec. Współpraca: Fundacja Take Care
patronat medialny: Polskie Radio PiK
"Nowe pokolenie i klasycy z kolekcji Wojciecha Fibaka" 28.06. – 06.12.2024r. CSW Toruń
2024-06-19
mat. organizatora
Wernisaż wystawy: 28 czerwca (piątek), godz. 18.00
Otwarciu wystawy towarzyszyć będzie recital Dionizego Wincentego
Płaczkowskiego przy akompaniamencie Wojciecha Brudzyńskiego.
Kuratorzy: Wojciech Fibak, Krzysztof Stanisławski
Koordynatorki: Renata Sargalska, Anna Buller
Identyfikacja wizualna: Katarzyna Ostrowska
Produkcja: Wojciech Ruminski
Najnowsza ekspozycja w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu
ma szansę stać się jednym z najważniejszych wydarzeń wystawienniczych
sezonu letniego 2024 w kraju. Jest to bowiem pierwsza odsłona nowego oblicza
jednej z najstarszych i najważniejszych prywatnych kolekcji sztuki współczesnej w Polsce. Nie jest przesadą stwierdzenie, że dynamiczny rozwój rynku sztuki w naszym kraju zainicjował właśnie Wojciech Fibak i jego kolekcja École de Paris, pokazywana w kilkunastu muzeach i galeriach od końca lat 90. XX w. Wybitni kolekcjonerzy przyznają dzisiaj, że rozpoczęli swoją przygodę ze sztuką zainspirowani właśnie osiągnięciami Wojciecha Fibaka.
Na powierzchni 2000 m2 na pierwszym i drugim piętrze CSW prezentujemy ponad 200 wybitnych obrazów i rzeźb artystów klasycznych oraz przedstawicieli Nowego pokolenia sztuki polskiej. Są wśród nich m.in. Andrzej Wróblewski, Jan Lebenstein, Magdalena Abakanowicz, Wojciech Fangor, Jerzy Nowosielski, Leon Tarasewicz, Izabella Gustowska, Teresa Pągowska, Jan Berdyszak i wielu innych klasyków współczesności. Eksponujemy także prace przedstawicieli średniego pokolenia: Wilhelma Sasnala, Marcina Maciejowskiego, Agaty Bogackiej, Jakuba Juliana Ziółkowskiego, Karola Radziszewskiego czy Aleksandry Waliszewskiej.
Jednak największą niespodzianką i atrakcją wystawy są prace Nowego pokolenia autorstwa Ewy Juszkiewicz, Karoliny Jabłońskiej, Agaty Kus, Agaty Słowak, Martyny Czech, Mikołaja Sobczaka, Emilii Kiny, Tomasza Kręcickiego i innych. To ich obrazy są w tej chwili najbardziej poszukiwane przez kolekcjonerów, prezentowane na licznych wystawach w kraju i za granicą,
wygrywają aukcje i rankingi, wzbudzają najwięcej emocji. W kolekcji Wojciecha Fibaka znalazły się dzieła czołowych artystek i artystów Nowego pokolenia.
Wystawa pokazuje obok siebie obrazy klasyków i przedstawicieli Nowej generacji – te zderzenia często zaskakują, ale też zastanawiają i ujawniają nieoczywiste powiązania: zbliżone konteksty i kontynuację wątków, a jeśli nie dosłownie kontynuację, to przynajmniej świadomość więzów łączących artystów różnych pokoleń.
Przed 30 laty Wojciech Fibak zainicjował w Polsce swoistą modę na kolekcjonowanie, przede wszystkich uznanych twórców polskich z kręgu École de Paris. Dzisiaj zajmuje go twórczość Nowego pokolenia i choć moda na tę sztukę trwa już od kilku lat, to kolekcja Fibaka w pewien sposób podsumowuje i porządkuje to zjawisko.
Wystawie towarzyszy obszerny katalog oraz program edukacyjny.
Korzenie sięgają głębiej - Sylwia Jakubowska-Szycik - 1.08. - 5.09.2024r.
2024-07-16
mat. organizatora
Impulsy zjawiają się, albo po prostu są obok by odpowiednio silnie poruszone, w odpowiednim momencie wykiełkować. W taki sposób powstały korzenie. Wydziergane trzęsącymi się rękami z wielogodzinnych medytacji, ciszy i cierpliwości i namysłu.
Prof. ASP dr hab. Sylwia Jakubowska-Szycik urodziła się w 1974 w Lublinie, od wielu lat mieszka i pracuje w Gdańsku. W latach 1996–2001 studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Gdańsku, dyplom w 2001 w Pracowni Rzeźby profesora Stanisława Radwańskiego. W 2010 roku obroniła doktorat: Potrzeba Mistrza. Pracuje jako adiunkt w pracowni rzeźby profesor Katarzyny Józefowicz. Zajmuje się rzeźbą, instalacją, tkaniną i rysunkiem.