Wywiady i spotkania

Ani dla słuchaczy ani dla moich znajomych nie jest żadną tajemnicą, że muzyka jest moją pasją – światem, która wciąż jeszcze pozwala odkrywać wciąż nowe terytoria, daje schronienie, często spokój bądź sposobność odreagowania nagromadzonych emocji. Wbrew temu, co ciśnie się na usta wielu odbiorców, jest wciąż w muzyce wiele do pokazania i nie o to chodzi, by zaskakiwać kogoś nowymi stylami czy sposobem patrzenia na sztukę muzyczną ale by cały czas odnajdywać w nowych płytach przyjemność dla siebie, szacunek dla twórcy... W swoistej interakcji odnaleźć wspólny język, rozmawiać z artystami jak ze starymi przyjaciółmi, z którymi przyszło nam przejść kawał życia... Nasz wiosenny, kwietniowy gość jako artysta działa już od 33 lat, choć jego związek z muzyką sięga do lat jego dzieciństwa... Znamy go z muzyki zespołu Refugee ale też jako współtwórcę legend pod szyldami The Moody Blues czy Yes... z tą drugą grupą nagrał choćby pamiętny album "Relayer" z którego fragment suity "Bramy Delirium" od 7 już lat otwiera w każdy wtorek spotkania z poezją rocka na antenie Polskiego Radia PiK... Przedstawiamy Państwu pierwszą część długiej, bo tez niemalże godzinnej rozmowy którą zarejestrowaliśmy w ciepły dość środowy wieczór, 22 kwietnia kiedy to zadzwonił do nas PATRICK MORAZ...

Dawno już zadrżały w nas emocje zrodzone wiadomością o wizycie The Australian Pink Floyd Show na Kujawach i Pomorzu. Gdy niektórzy jeszcze szukali wejściówek na styczniowy koncert "Aussie Floyd", jak zwykło się mówić o australijskim tribute-bandzie, dopadła nas kolejna wieść – o konferencji prasowej z zespołem w gościnnym salonie EMPiK, w dniu jego bydgoskiego koncertu. Gdyby jeszcze było mało okazało się, że prawie dwa miesiące przed wielkim show w bydgoskiej hali "Łuczniczka", możemy zamienić kilka słów z ważną cząstką owego przedsięwzięcia. W chłodny wieczór 4 grudnia zadzwonił w redakcji muzycznej Polskiego Radia PiK telefon – po drugiej stronie był Colin Wilson – basista i wokalista The Australian Pink Floyd Show…

Muzykę zespołu Pendragon lubię od... odkąd pamiętam, odkąd usłyszałem pierwsze dźwięki skojarzone z ową nazwą - w każdym bądź razie - od bardzo dawna. Może nie od trzydziestu lat, choć właśnie od tylu formacja ta czaruje nas swoimi pomysłami ale... spędziłem w towarzystwie owych nut i słów niezliczoną liczbę czarownych godzin, projekcji wyobraźni, zachwytów, westchnień... a nawet łez. A wszystko dzięki wielkiej umiejętności zaklinania swoich myśli, niezwykłej wrażliwości artystycznej i wizji, które alfabetem swojej wyobraźni a także językiem swoich gitar opisuje leader zespołu Pendragon - Nick Barrett...

W chłodny wieczór - 10 września - w redakcji muzycznej Polskiego Radia PiK rozległ się dzwonek telefonu... wiedziałem, że mimo chłodu czeka mnie bardzo ciepła i równie sympatyczna rozmowa...

Na 21 dzień października 2007 roku czekaliśmy z wielkim zniecierpliwieniem. Tego dnia udać się mieliśmy do urn wyborczych ale dla mieszkańców Kujaw i Pomorza, zwłaszcza tych, którzy dla art-rocka maję serca szeroko otwarte, owa październikowa niedziela brzmiała nutami wspomnień o zespole Marillion oraz sympatią dla solowych produkcji wielkiej - w przenośni i dosłownie - legendy określonej krótkim, lecz jakże wymownym pseudonimem artystycznym - FISH. Podekscytowani owym spotkaniem, nawet nie przypuszczaliśmy, że na kilka godzin przed koncertem Fisha w Filharmonii Pomorskiej, przyjdzie nam gościć artystę w studio Polskiego Radia PiK.

Sobota - 21 kwietnia 2007 - już od rana podkreślała nam życie wielkimi niespodziankami. Wiedzieliśmy, że muzycy VDGG są już w grodzie nad Brdą - mało kto spodziewał się jednak, że znajdą czas na wizytę i rozmowę w studiu Polskiego Radia PiK... Zanim pierwsze dźwięki utworu "Lemmings" wypełniły salę Filharmonii Pomorskiej, w słoneczne, sobotnie popołudnie - w naszej siedzibie przy ulicy Gdańskiej 48 w Bydgoszczy pojawili się: Peter Hammill, Hugh Banton i Guy Evans...

Steven Wilson... to nazwisko działa jak magnes - przyciąga słuchacza bliżej gwarantując tym samym zestaw przeżyć o równie magnetycznej sile... W połączeniu z talentem Aviva Geffena, zatrzymuje na dłużej - na tyle długo, by w pamięci utrwalić kolejne nuty i słowa, które po kilku zaledwie seansach, stają się dla odbiorcy nad wyraz osobiste... Od kilku dni pozwalałem czarować siebie dźwiękom podpisanym nazwiskami owych muzyków, przemawiającymi krótką - aczkolwiek świetnie kojarzącą się z muzycznym dziełem nazwą - BLACKFIELD. Do dnia premiery zostały prawie dwa miesiące a ja nie mogłem uwierzyć, że mogę wcześniej cieszyć się urodą owej rockowej perełki... Na cztery dni przed wigilią Bożego Narodzenia, w atmosferze ogólnej przedświątecznej gorączki, wyczekiwałem w redakcji na znajomy dźwięk telefonu oznajmiający, że po drugiej stronie czeka już na rozmowę dobry znajomy z Londynu...

SPOCK’S BEARD 2006, oznaczone skromnym SB (i proszę bez głupich skojarzeń) zdobi już kolekcje fanów kalifornijskiej formacji oraz tych, którzy w ich muzyce odnajdują dobre imię współczesnej sceny rocka progresywnego jak i nadzieję o jej owocną i spokojną przyszłość. Nikt nie spodziewał się chyba, że po odejściu Neala Morse’a grupa Spock’s Beard nagra jedną z najciekawszych płyt w swoim dorobku. Tym większa radość oraz pewnego rodzaju zniecierpliwienie, prowadziło mnie do daty i godziny telefonicznego spotkania z tym, który przejął ster formacji, prowadząc ją ku kolejnym sukcesom... 28 listopada, jesiennym i mglistym wieczorem, redakcyjny telefon odezwał się zapraszając do rozmowy. Tym samym poczuliśmy się zaproszeni na śniadanie pod jesiennym aczkolwiek bardzo gorącym niebem Kalifornii - Po drugiej stronie łącza był Alan Morse...

Początek nowego roku zapowiadał się dość leniwie, żeby nie powiedzieć - żenująco - jak na początek nowego wieku czy tysiąclecia. Zapowiedzi wydawnicze krążyły wokół odgrzewanych reedycji, znanych albumów uzupełnianych niekiedy o dyskusyjne bonusy. Nuda! "Nic się nie dzieje!" - jakby powiedział inżynier Mamoń. Szczęśliwie jednak w obiegu pojawiać się zaczęły pierwsze pogłoski związane z albumami godnie inaugurującymi XXI wiek - artrockowy, progresywny. Jak kto woli - dziś te pojęcia są zbyt sztywne i skromne, by wyrazić to, co można znaleźć na pojawiających się płytach.

Dzięki iście smoczej uprzejmości krakowskiej ekipy rockowego serwisu, do rąk naszych trafiły dźwięki zaklęte w album zapowiadany jeszcze w ubiegłym roku - "Returning Jesus" - nowa płyta zespołu No-Man! Dotarła do mnie jeszcze przed premierą i już pierwsze przesłuchanie wystarczyło, by przekonać się, że mam do czynienia z dziełem niecodziennym. Nigdy przedtem nie wątpiłem w możliwości twórcze spółki Wilson / Bowness. Nie zdążyłem jeszcze ochłonąć z pierwszego wrażenia, kiedy dopadła mnie fantastyczna wiadomość - można zamienić kilka słów z Timem Bowness! Zegar zniecierpliwienia zaczął głośno odmierzać czas - godzina "zero" wyznaczona była na 20 lutego - wtedy to wraz z Bogusią zasiedliśmy w studio radia PiK i punktualnie o 19:00 wystukaliśmy na klawiaturze telefonu 14 cyfr, stanowiących szczęśliwy numer łączący Bydgoszcz z Wyspami Brytyjskimi.