Teresa Ciepły
2013-07-25
Teresa Ciepły. Źródło: Konrad Gruda (1968). "4 x 100 dla Polski", p.109, Warszawa: Sport i Turystyka. no ISBN.
Zdobyła trzy medale na igrzyskach olimpijskich: brąz w sztafecie 4x100 m w 1960 roku, srebro w biegu na 80 m przez płotki i złoto w sztafecie pań 4x100 m w 1964 roku.
W 1962 roku Teresa Ciepły została sportowcem roku w plebiscycie "Przeglądu Sportowego". W uznaniu dla jej zasług Rada Miasta w Bydgoszczy nadała jej tytuł Honorowego Obywatela Miasta. Teresa Ciepły jest patronem Zespołu Szkół Nr 15 w Bydgoszczy. Była osobą niezwykle skromną i uczynną. Zmarła 8 marca 2006 r.
Leon Wyczółkowski
2013-07-23
Leon Wyczółkowski, autoportret w cyklistówce
Helena Grossówna
2013-07-14
Helena Grossówna i Wojciech Ruszkowski w "Przygodzie w Grand Hotelu". Foto: Wikipedia, źródło" Wielcy artyści małych scen Ludwik Sempoliński, Czytelnik, Warszawa 1977
Urodziła się 25 listopada 1904 r. w Toruniu, gdzie ukończyła szkołę baletową, a w 1926 r. debiutowała na teatralnej scenie. Potem kształciła się i występowała we Włoszech oraz Francji. Po powrocie do Polski grała m.in. w Teatrze Nowym w Poznaniu oraz warszawskich Qui Pro Quo, Małym, Wielkiej Rewii i Cyruliku Warszawskim. W filmie debiutowała w roku 1935. Grała m.in. u boku Adolfa Dymszy i Eugeniusza Bodo.
Podczas okupacji była kelnerką. Występowała od czasu do czasu również w oficjalnych teatrach. Była jednocześnie oficerem Armii Krajowej. Podczas powstania warszawskiego w stopniu porucznika dowodziła oddziałem kobiecym w ramach batalionu "Sokół". Po kapitulacji powstania więziona w obozie jenieckim Gross-Lübars, a następnie w stalagu w Oberlangen.
Powróciła do kraju i od 1948 związała się z warszawskim teatrem "Syrena". Helenę Grossównę można było zobaczyć w pierwszej połowie lat 60. w barwnych filmach m.in.: "Kolorowe Pończochy", "O dwóch takich co ukradli księżyc". W 1964 roku aktorka przeszła na emeryturę. Zmarła 1 lipca 1994 roku.
Regina Smendzianka
2013-07-14
Regina Smendzianka w Żelazowej Woli. Fot. Edward Hartwig, źródło: Wikipedia, ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego
Regina Smendzianka urodziła się w Toruniu w 1924 roku. Naukę gry rozpoczęła w wieku 4 lat. Ukończyła konserwatoria muzyczne w Krakowie i Warszawie. W 1949 r. otrzymała XI nagrodę na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Występowała w ponad 50 krajach na całym świecie. Odbyła liczne tournee z Filharmonią Narodową, Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrę Filharmonii Pomorskiej. Brała udział i była jurorem w międzynarodowych festiwalach muzycznych, w tym kilku edycji Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (1970, 1980, 1995, 2000).
W repertuarze Reginy Smendzianki największe znaczenie ma twórczość Fryderyka Chopina, którego dzieła niemal w całości nagrała na płyty.
Ważne miejsce w jej repertuarze zajmowała także polska muzyka XIX w. doby przedchopinowskiej oraz muzyka polskich XX-wiecznych kompozytorów. Wykonywała, nagrywała i opracowywała do wydania zapomniane utwory - m.in. Marii Szymanowskiej, Michała Ogińskiego - a także Stanisława Moniuszki, Karola Szymanowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Eugeniusza Pankiewicza; z kompozytorów współczesnych m.in. Artura Malawskiego, Romana Palestra, Grażyny Bacewicz, Tadeusza Bairda, Witolda Lutosławskiego.
Za zasługi w propagowaniu współczesnej muzyki polskiej została 1972 r. wyróżniona honorową odznaką Związku Kompozytorów Polskich.
Była wybitnym pedagogiem. Wykształciła ponad 70 pianistów. W roku 1988 powołała do życia "Fundację Reginy Smendzianki", wspierającą młodych polskich pianistów.
Jest też autorką publikacji i artykułów prasowych z zakresu pianistyki i interpretacji fortepianowej. Przez wiele lat była redaktorem naukowym wydawnictwa Akademii Muzycznej im. Chopina w Warszawie. W roku 2000 wydała książkę "Jak grać Chopina – próba odpowiedzi".
Regina Smendzianka była członkiem wielu stowarzyszeń muzycznych krajowych i zagranicznych. Otrzymała wiele nagród artystycznych i odznaczeń państwowych. W 2001 została odznaczona Medalem Polonia Mater Nostra Est.
Artystka zmarła w 15 września 2011 r. w Warszawie.
Bronisław Malinowski
2013-06-26
Pomnik Bronisława Malinowskiego w Grudziądzu. Foto: Wikipedia
W 1981 r. zginął w wypadku samochodowym na moście w Grudziądzu - miał zaledwie 30 lat. Po śmierci został wyróżniony m.in. nagrodą Fair Play, tytułem Honorowego Mistrza Sportu, tytułem Honorowego Obywatela Miasta Grudziądza.
O tym jakim był sportowcem i człowiekiem opowiada jego brat - Robert Malinowski i mama. W audycji wykorzystano fragment rozmowy Macieja Pakulskiego z Bronisławem Malinowskim.
Grzegorz Ciechowski
2013-06-22
Tablica z pomnika upamiętniającego Grzegorza Ciechowskiego przed klubem "Od Nowa" w Toruniu. Foto: Wikipedia
Tony Halik
2013-06-16
Tony Halik. Foto: Archiwum Elżbiety Dzikowskiej
Wraz z żoną, dziennikarką Elżbietą Dzikowską, przez ponad 20 lat kręcił filmy dla polskiej telewizji. Był autorem najdłuższego serialu podróżniczego zatytułowanego "Pieprz i wanilia". Emitowany przez ponad 25 lat, gromadził przed małym ekranami miliony widzów.
W latach 1957-1962 Halik odbył słynną podróż samochodem terenowym z Ziemi Ognistej przez obydwie Ameryki na Alaskę i z powrotem. W 1976 roku w peruwiańskiej dżungli odkrył wraz z żoną i profesorem Edmundo Guillenem, legendarną ostatnią stolicę Inków - Vilcabambę.
Opublikował 13 książek i zrealizował blisko 400 filmów dokumentalnych. Współtworzył komputerową Encyklopedię Świata. W ostatnich latach życia zaangażował się w działalność międzynarodowego The Explorers Club. Był wiceprezesem polskiej sekcji tej organizacji.
"Miałem szczęście, urodziłem się dla przygody" - zwykł mawiać Tony Halik. Zmarł w Warszawie 23 maja 1998.
Fryderyk Chopin
2013-06-14
Fot. Iwona Muszytowska - Rzeszotek
Kazimierz Karabasz
2013-05-13
Kazimierz Karabasz. Fot. Piotr Walczak
W 1956 roku ukończył łódzką filmówkę. Od tamtej pory pracuje jako dokumentalista w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, współpracując z Polską Kroniką Filmową i realizując filmy dokumentalne - obecnie dla Studia Filmowego "Kronika". Wykładowca łódzkiej szkoły filmowej.
Mówi się o nim: „najbardziej wpływowy dokumentalista polski” dekady lat 60. i pierwszej połowy lat 70. W historii filmu polskiego funkcjonuje termin "szkoła Karabasza", oznaczający metodę kręcenia dokumentów w oparciu o długotrwałą obserwację, a nie inscenizację (inscenizacja obowiązywała w tych czasach w dokumentach propagandowych i w PKF). Ścieżkę dźwiękową autentycznych dialogów kręcono razem z obrazem; w warstwie obrazowej eksponowano zbliżenia.
[Archiwalne - cykl zakończony]
- poczet osobistości związanych z regionem kujawsko-pomorskim;
- zjawiskowe miejsca turystyczne, które trzeba poznać;
- wydarzenia kulturalne, o których głośno nie tylko w regionie;
- znane organizacje pozarządowe, które mogą pochwalić się nietuzinkowymi inicjatywami;
- sportowcy - promujący poprzez swoje osiągnięcia region Pomorza i Kujaw;
- ludzie nauki i ich dzieła;
- unijne przedsięwzięcia gospodarcze;
- rolnictwo w regionie;
- znani świata kultury, będący wizytówką regionu;
- produkt regionalny.
Audycja jest współfinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach "Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskiego na lata 2007-2013" oraz budżetu Województwa Kujawsko-Pomorskiego.