Królewna Śnieżka w operze ciągle uwielbiana przez dzieci [RECENZJA]
Choć to balet i nie brak w nim popisów tancerzy, spektakl jest barwny i ciekawy od początku do końca/fot. Marek Chełminiak, materiały Opery Nova
Kolorowy, magiczny i zjawiskowy jest balet „Królewna Śnieżka” Bogdana Pawłowskiego w bydgoskiej Operze Nova. Widzów dorosłych jednak ostrzegam, że z dziecięcą widownią na sali spektakl ogląda się – dość egzotycznie.
Od premiery baletu „Królewna Śnieżka” w choreografii Henryka Konwińskiego trochę czasu już minęło, jednak ci, którzy wybiorą się na tę bajkę dopiero teraz, kompletnie tego nie odczują. Scenografia Anny Sekuły nadal zachwyca dzieci, podobnie kostiumy, a tancerze – Marta Kurkowska jako Śnieżka, Angelika Wojciechowska jako Macocha, Krzysztof Górski jako Książę i wielu, wielu innych... wkładają dużo serca i humoru, by zadowolić małego widza. Nie wspominając o operowej orkiestrze, która - pod batutą Kamila Parchety - gra nie gorzej, niż podczas jakiejkolwiek dorosłej premiery.
Błyskawice i wybuchy
Choć to balet i nie brak w nim popisów tancerzy, spektakl jest barwny i ciekawy od początku do końca. Co chwilę dzieje się coś nowego i zaskakującego. W pałacu Macochy tancerze odbijają się w wielkich lustrach. W lesie, w którym gubi się Śnieżka, straszą cienie drzew i błyskawice, które rozświetlają scenę. Gdy królewna zasypia w domku krasnoludków, z podziemi wyłania się kopalnia, w której pracują jej mali przyjaciele, a gdy Macocha odprawia swoje czary nad jabłkiem nie brakuje wybuchów, po których dzieciaki krzyczą z emocji.
Jest też w spektaklu cała masa postaci, zachwycających dzieci. To nie tylko krasnoludki, ale i galeria zwierzątek w pomysłowych kostiumach – niebieski ptak, trzy wiewiórki, jeż, żaba czy kulający się po scenie miś.
Dzieci są spektaklem zachwycone , więc nie dziwne jest, że choć tyle lat minęło od premiery – na widowni nie ma ani jednego wolnego miejsca.
Jednocześnie jednak dorosłych melomanów ostrzegam, że spektakl dla dzieci ogląda się w operze „w warunkach specjalnych”, związanych z faktem, że całe długie rzędy na widowni zajmują grupy, przyjeżdżające do opery z nauczycielami czy opiekunami. A dzieci jak to dzieci – reagują spontanicznie i żywiołowo.
Aplauz nie musi być „dziki”
Po pierwsze – dorosły melomanie, zapomnij o fascynującej ciszy, której zwykle doświadcza się podczas spektakli czy koncertów. Na balecie dla dzieci szmer nie milknie ani na chwilę.
Po drugie – bywają mali widzowie, którzy przez cały spektakl czują się zmuszeni komentować na bieżąco to, co widzą na scenie. Miałam takich dwóch, na oko 10-letnich, za plecami, podczas „Królewny Śnieżki”.
Zaczyna się bajka. - Ale ładna – komentują na widok Śnieżki.
Na scenie tańczy Macocha. - O ma etap złości – informują mnie.
- To ma być domek? – reagują, gdy na scenie z ciemności wyłania się wnętrze domku krasnoludków.
A gdy Śnieżka pada na ziemię z zatrutym jabłkiem w ustach, a wokół niej rozpaczają krasnoludki i zwierzątka, jeden ze znawców baletu za moimi plecami puentuje: - Oni to nawet nie potrafią udawać, że płaczą.
No i jeszcze finał, z którym kojarzy się najlepiej przymiotnik „dziki”. W bydgoskiej operze bywam regularnie, ale na spektaklu dla dzieci nie byłam dawno. Takiego krzyku, pisku, wycia nigdy w tej instytucji nie słyszałam. Z jednej strony to dobrze, że dzieci wyrażają swój zachwyt – artystów aplauz na pewno zawsze bardzo cieszy, z drugiej – chyba ktoś powinien powiedzieć maluchom, że można to robić w sposób dużo bardziej subtelny. Ja mojemu dziecku na pewno będę o tym przypominać.
Magdalena Gill
