Zostały na Ukrainie, by pomagać ludziom. Poruszająca książka o „Siostrach nadziei"

2024-04-14, 19:50  Magdalena Gill
Książka „Siostry nadziei” wiele razy porusza do głębi, chwilami aż trudno ją czytać, bo trudno objąć rozumem skalę cierpienia ludzi na Ukrainie/fot. materiały prasowe

Książka „Siostry nadziei” wiele razy porusza do głębi, chwilami aż trudno ją czytać, bo trudno objąć rozumem skalę cierpienia ludzi na Ukrainie/fot. materiały prasowe

„Siostry nadziei - nieznane historie bohaterskich kobiet walczących na Ukrainie” – taki tytuł ma książka Agaty Puścikowskiej, wydana przez „Znak”. Jej bohaterkami są polskie zakonnice, których setki pozostały w kraju ogarniętym wojną, by pomagać miejscowej ludności.

Gdy 24 lutego 2022 roku wybuchła wojna na Ukrainie, większość z nich – choć miała wybór – zdecydowała się zostać. - Jak mogłybyśmy zostawić naszych ludzi? – pytają.

Opiekują się najsłabszymi
Są ich na Ukrainie setki, reprezentują rozmaite zakony i zgromadzenia, o których pewnie wielu z nas nigdy nie słyszało. Zgromadzenie Sióstr od Aniołów, Franciszkanki Służebnice Krzyża, Służebniczki Dębickie, Siostry Szarytki, Benedyktynki Misjonarki czy Redemptorystki Klauzurowe… Długo by wymieniać, bo polskich sióstr na Ukrainie jest naprawdę wiele. Opiekują się najsłabszymi – dziećmi porzuconymi przez rodziców, niepełnosprawnymi, osobami starszymi, które potrzebują całodziennej opieki. Jak tłumaczy autorka książki: „Po 24 lutego pierwsze o czym pomyślałam, to o własnych przyjaciołach czy raczej przyjaciółkach: siostrach zakonnych rozsianych w wielu katolickich zgromadzeniach żeńskich. Kobietach, które z oddaniem pracują od lat we Lwowie, w Kijowie, Żytomierzu, Żółkwi i wielu innych miastach i wioskach Ukrainy. To kobiety, Polki, które wyjechały kilka, kilkanaście, a czasami kilkadziesiąt lat temu na Wschód, by tam pomagać biednym, uczyć dzieci, leczyć, ewangelizować”.

Gdy wybuchła wojna, z czasem okazywało się też, że „zaczęły chronić cywilów, przyjmować ich pod swój dach, opiekować się sierotami wojennymi, wspierać żołnierzy w bardzo konkretny sposób, a często i leczyć. Bo są i takie, które jako pielęgniarki,, lekarki, psycholożki docierają na front”.

Każda godzina może być ostatnią
W książce Agaty Puścikowskiej musiało znaleźć się wiele przerażających opisów, związanych z bestialstwem Rosjan. To historie bardzo dotykające czytelnika, bo opisujące fragmenty życia konkretnych ludzi, którym nagle zawalił się świat. Na przykład jedna z sióstr Józefitek przebywająca w Brzuchowicach pod Lwowem opowiada, że nauczyła się podczas tej wojny, że jej każda godzina można być ostatnią. „Zasadę, że życie jest chwilą widać wyraźnie, gdy wyjdzie się na ulice Brzuchowic” – opowiada. - „Coraz więcej chłopców z miejscowości i okolic wraca do domów w trumnach. Niedawno jeszcze mieli plany, chcieli uczyć się, pracować, kochać… Gdy ich przywożą, ludzie przystają na ulicy, klękają wzdłuż jezdni. Auto jedzie środkiem: wiozą w trumnie chłopaka: dwadzieścia lat, dwadzieścia dwa, do wioski niedaleko nas. Ludzie płaczą i oddają im hołd. A takich scen jest coraz więcej (…)”.

Z kolei siostra Kamila Karmaluk przebywająca w popularnej przed wojną wśród turystów Jabłonicy w obwodzie iwanofrankiwskim opowiada historię mamy z dzieckiem z Mariupola, która – jak wielu innych przesiedleńców - gdy wybuchła wojna przybyła do jej ośrodka. Widać było od razu, że kobieta bardzo cierpi, choć długo nic nie mówiła. Miała smutne oczy, poszarzałą twarz i drżące ręce. Siostra wspomina: „Dopiero potem ta młoda matka zaczęła opowiadać; gdy zaczęła się wojna, z okien mieszkania widzieli straszne sceny: trupy, ból, krzyk. Zrozumieli, że nie dadzą rady dłużej. Tym bardziej, że mieli w domu małe dziecko, a pod sercem kobiety kolejne. Postanowili z mężem uciekać. Jechali autem, ale po drodze zaczęli do nich strzelać. Wybiegli z auta, zaczęli uciekać, a Rosjanie nadal strzelali. Ojciec zasłaniał ich własnym ciałem. W końcu sam nastąpił na minę. Rosjanie odjechali. Kobieta z sześcioletnim synem, w czwartym miesiącu ciąży, zostali sami. Ojciec nie przeżył. By go w miarę godnie pochować, pożegnać, musieli odnaleźć fragmenty jego ciała… Chłopiec pomagał matce… Jak oni będą z tym dalej żyć? Kobieta w dalszej, ciężkiej drodze poroniła”.

Zakupy dla żołnierzy
Podobnych dramatycznych historii jest w książce wiele, ale siostry jednak przytaczają nie tylko takie. Jest też wiele opowieści, które niosą ze sobą nadzieję. Na przykład sióstr sercanek, które postanowiły – jak wielu Ukraińców – włączyć się w ubieranie żołnierzy. Mobilizacja na Ukrainie była natychmiastowa i armia nie nadążała z wyposażeniem wojska nawet w ubrania i bieliznę, a co dopiero w środki higieniczne. Siostry więc same wybrały do jednego ze sklepów w Nowogrodzie Wołyńskim, gdzie zaskoczyła ich liczba ludzi, którzy wpadli na podobny pomysł.

Opowiada siostra Michaela: „Dla postronnych był to widok dość osobliwy, gdy siostry w czarnych habitach, z wyszytymi na piersiach sercami wybierały i przebierały żyletki do golenia, pianki i żele pod prysznic „for men”. Nie bardzo się na tym znałyśmy. Przebierałyśmy i zastanawiałyśmy się bez końca, aż wreszcie zlitował się nad nami jakiś pan, chyba żołnierz w cywilu, bo podszedł i mówi: «Nie kupujcie drogich rzeczy. Kupujcie najprostsze i najtańsze. Kto tam w woju patrzy na zapach żelu pod prysznic. A żyletka? Byle dała radę ogolić»”.

By ludzie poznali prawdę
Książka „Siostry nadziei” wiele razy porusza do głębi, chwilami aż trudno ją czytać, bo trudno objąć rozumem skalę cierpienia ludzi na Ukrainie, zwłaszcza gdy czyta się o dzieciach, czy osobach starszych. Ale co najważniejsze – ten wielostronicowy reportaż jest bardzo potrzebnym świadectwem naszych czasów. Jak pisze Agata Puścikowska: „Ogarniało mnie często wrażenie deja vu, gdy współczesne siostry mieszkające na Ukrainie opowiadały o swojej wojennej codzienności, a te opowieści do złudzenia przypominały opisy sióstr z 1939 czy 1944 roku. (…) Jednocześnie też, gdy już poznawałam realną pracę, gigantyczny wysiłek zakonnic, gdy rozumiałam ich coraz większe sińce pod oczami, życie w stresie, przez Polskę przetaczała się osobliwa dyskusja «Czy Kościół pomaga Ukrainie?»”. Przeróżni komentatorzy opowiadali o bierności, małoduszności i wręcz lenistwie duchowieństwa katolickiego. I mówili to już wtedy, gdy większość zgromadzeń w Polsce, żeńskich i męskich, otwierała swoje podwoje i przyjmowała pod dach uchodźców z Ukrainy. A po stronie ukraińskiej parafie, zgromadzenia, instytucje związane z Kościołem pełną parą organizowały ewakuację ludzi, żywienie przesiedleńców, przyjmowały do swoich siedzib tych, którzy potracili domy lub uciekali z rejonów bezpośrednio objętych wojną” – pisze autorka „Sióstr nadziei” i dodaje, że napisanie tej książki uznała za swój obowiązek. Zrobiła to, by – jak tłumaczy - „najzwyczajniej w świecie powiedzieć ludziom prawdę”.

Recenzja ukazała w programie „Dwie Strony Sztuki”. Audycja Bogumiły Wresiło i Iwony Muszytowskiej-Rzeszotek o książkach i filmach – w każdy czwartek po godz. 20.00 w Polskim Radiu PiK.

Kultura

Koncerty, wystawy, spotkania i warsztaty. 13 wydarzeń na toruńskim Artus Festiwalu [program]

Koncerty, wystawy, spotkania i warsztaty. 13 wydarzeń na toruńskim Artus Festiwalu [program]

2024-07-02, 16:20
Przygoda z aktorstwem na wakacje. W Grudziądzu trwają warsztaty teatralne

Przygoda z aktorstwem na wakacje. W Grudziądzu trwają warsztaty teatralne

2024-07-02, 06:45
Orkiestry dęte rywalizowały w Wąbrzeźnie. Na podium zespół z kopalni soli w Inowrocławiu [zdjęcia]

Orkiestry dęte rywalizowały w Wąbrzeźnie. Na podium zespół z kopalni soli w Inowrocławiu [zdjęcia]

2024-07-01, 15:36
Wybrano finalistów konkursu dramaturgicznego Aurora. Jury oceniało 268 tekstów

Wybrano finalistów konkursu dramaturgicznego „Aurora". Jury oceniało 268 tekstów

2024-07-01, 14:12
Sukces młodej dyrygentki. Marta Szymańska wygrała międzynarodowy konkurs muzyczny

Sukces młodej dyrygentki. Marta Szymańska wygrała międzynarodowy konkurs muzyczny

2024-07-01, 07:43
Dyrektor Opery Nova: Jesteśmy zadowoleni z zakończonego sezonu. Obserwujemy prace budowlane

Dyrektor Opery Nova: Jesteśmy zadowoleni z zakończonego sezonu. Obserwujemy prace budowlane

2024-06-30, 18:46
Grand Prix dla 78 days Emilii Gaić. W Toruniu zakończył się Tofifest Film Festival

Grand Prix dla „78 days” Emilii Gašić. W Toruniu zakończył się Tofifest Film Festival

2024-06-29, 21:51
Andrzej Seweryn na Festiwalu Tofifest: W tym filmie nie ma nic fałszywego

Andrzej Seweryn na Festiwalu Tofifest: „W tym filmie nie ma nic fałszywego"

2024-06-28, 19:00
Zbigniew Zamachowski na festiwalu Tofifest: Trochę napsułem krwi reżyserom. W porę robiłem unik

Zbigniew Zamachowski na festiwalu Tofifest: Trochę napsułem krwi reżyserom. W porę „robiłem unik”

2024-06-28, 10:31
Pojawią się aktorzy i autorzy. Do niedzieli trwa w Bydgoszczy Festiwal Początek Sezonu

Pojawią się aktorzy i autorzy. Do niedzieli trwa w Bydgoszczy Festiwal Początek Sezonu

2024-06-28, 06:45
Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies.

Używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii m.in. w celach reklamowych i statystycznych oraz w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników. Mogą też stosować je współpracujący z nami reklamodawcy, firmy badawcze oraz dostawcy aplikacji multimedialnych. W programie służącym do obsługi internetu można zmienić ustawienia dotyczące cookies. Korzystanie z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Więcej informacji można znaleźć w naszej Polityce prywatności

Zamieszczone na stronach internetowych www.radiopik.pl materiały sygnowane skrótem „PAP” stanowią element Serwisów Informacyjnych PAP, będących bazą danych, których producentem i wydawcą jest Polska Agencja Prasowa S.A. z siedzibą w Warszawie. Chronione są one przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Powyższe materiały wykorzystywane są przez Polskie Radio Regionalną Rozgłośnię w Bydgoszczy „Polskie Radio Pomorza i Kujaw” S.A. na podstawie stosownej umowy licencyjnej. Jakiekolwiek wykorzystywanie przedmiotowych materiałów przez użytkowników Portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, jest zabronione. PAP S.A. zastrzega, iż dalsze rozpowszechnianie materiałów, o których mowa w art. 25 ust. 1 pkt. b) ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jest zabronione.

Rozumiem i wchodzę na stronę