Jan Ptaszyn Wróblewski: Jedyna rzecz, którą mógłbym robić, to być Brazylijczykiem
Magda Jasińska rozmawia z Janem Ptaszynem Wróblewskim/fot. Magda Jasińska/Facebook
W niewielu miejscach w Polsce 1 listopada organizowane są Zaduszki. W Bydgoszczy to już tradycja. W ramach Bydgoszcz Jazz Festival przyjeżdżają tu wielkie nazwiska polskiego jazzu. W tym roku zaproszenie przyjął Jan Ptaszyn Wróblewski, legenda, ikona jazzu.
W kinoteatrze Adria wystąpił ze swoim kwartetem - Wojciech Niedziela - fortepian, Andrzej Święs - kontrabas i Marcin Jahr - perkusja.
Magda Jasińska: Mówią o panu „ikona". Jak pan sobie z tym przydomkiem radzi?
Jan Ptaszyn Wróblewski: Jako ikona w ogóle czuję się fatalnie. Nie mam pojęcia, co ikona powinna robić, jak powinna wyglądać, więc chyba raczej damy sobie z tym spokój.
Panie Janie, czy niekiedy pan myśli, co by się działo, gdyby na pana drodze nie stanął jazz?
Już się nieraz nad tym zastanawiałem i doszedłem do wniosku, że jedyna rzecz, którą mógłbym robić, to być Brazylijczykiem.
A dlaczego?
Bo oni też mają świetną muzykę.
Jaki instrument pan przywiózł ze sobą? Swojego starego przyjaciela?
No ja w ogóle żadnego innego nie wożę, od niepamiętnych czasów. Był taki krótki moment, kiedy jeszcze woziłem baryton, ale w tej chwili już jest dla mnie ciut za ciężki, więc pozostaje ten. Gdybyśmy chcieli podliczyć lata, rany boskie – ponad 60 lat mam ten instrument. Czuję się z nim znakomicie i dlatego nie chcę w ogóle niczego innego próbować. Jest dobrze, to po co to zmieniać.
Nigdy się nie buntuje instrument?
No zdarzają mu się rozmaite awarie, ale to są takie awarie, które zdarzają się instrumentom. Zawsze można to naprawić i to było na tyle. Nie pamiętam, czy miałem jakąś taką sytuację, żeby ten instrument był na długo dla mnie niedostępny. Jeżeli jest jakaś awaria, to naprawa jest kwestią tygodnia, paru dni i wszystko się poprawia. Dobrze jest.
A mimo wszystko w zanadrzu jest kolejny instrument...
Jest kolejny instrument. Przyznam się, że jeszcze go nie sprawdziłem w takiej koncertowej roli. Nie wiem, jak bym się z nim do końca poczuł. W domu jest wszystko w porządku. Mogę sobie na nim grać swobodnie. Ale czy udałoby mi się na koncercie osiągnąć wszystkie te brzmienia, których potrzeba: nie wiem. Mam nadzieję, że tak, bo jednak jest to instrument tej samej firmy, aczkolwiek 12 lat starszy, ale jakby to powiedzieć, co instrument, to jest jednak coś innego. Mogłoby się zdarzyć, że czasem taki instrument jeszcze człowieka sprowokuje do czegoś ciekawszego, ale znając siebie, raczej bym się o to nie posądzał.
Jaką rolę odgrywa w pana życiu swing?
To zależy, jak to słowo potraktować, bo swing to co innego, jeśli mówimy o stylu. To jest dla mnie już w tej chwili jednak sprawa przeszła, niewątpliwie rzadko przydatna, ale lubię tę muzykę, lubię tego słuchać, lubię do niej czasami wracać. Nie bardzo widzę nawet szansę, żeby ją dalej grać, bo ludzie już się co nieco pozmieniali. Mają inne możliwości, inne skłonności. Można również swing potraktować jako to zjawisko, które powoduje, że ten jazz żyje, że coś się dzieje, że jest jakaś energia. No i oczywiście ja to uważam za warunek pierwszy. Bez tego nie ma jazzu.
Jeden instrument w „parku maszyn", a czapeczek ile?
O Boże, nie wiem, naprawdę nie mam pojęcia. Ja tego mam całą szafę w tej chwili, ale połowa jest do wyrzucenia – absolutnie. Kiedy przychodzi do wyjazdu, to mam tam kilka na wierzchu, i nigdy nie wiem, którą mam złapać.
Na finał 21. Bydgoszcz Jazz Festival, 11 listopada wystąpi amerykańska gwiazda - wokalista Kurt Elling
