W Olęderskim Parku Etnograficznym w Wielkiej Nieszawce stanie nowa zagroda
Nowa zagroda będzie największym obiektem podtoruńskiego skansenu./fot. Muzeum Etnograficzne Toruń
Wielki Lubień, strona południowa, widoczny pierwotny układ kątowy zagrody, fot. A. Łabęcka, 1958 r../fot. Muzeum Etnograficzne Toruń
Nowa zagroda będzie największym obiektem podtoruńskiego skansenu./fot. Muzeum Etnograficzne Toruń
Nowa zagroda będzie największym obiektem podtoruńskiego skansenu./fot. Muzeum Etnograficzne Toruń
To będzie największy obiekt podtoruńskiego skansenu. Na zakup cennej, zabytkowej zagrody muzeum otrzymało dofinansowanie wysokości 146 tys. zł z Narodowego Instytutu Muzealnictwa i Ochrony Zbiorów.
Iwona Muszytowska-Rzeszotek rozmawiała na ten temat z kierownik Olęderskiego Parku Etnograficznego Anną Maślak.
- Zagrody, które dzisiaj pokazujemy w parku mają układ liniowy, czyli w jednej linii prostej jest dom i część część gospodarcza - one są pod wspólnym dachem, natomiast w przypadku zagrody z Wielkiego Lubienia dom i obora będą w jednej linii, a stodoła będzie dostawiona i przyłączona do tego budynku, do całego zespołu pod kątem prostym. Jest to tak zwany układ kątowy, który również był bardzo charakterystyczny dla osadnictwa holenderskiego na Nizinie Sartowicko-Nowskiej. (...) W zagrodzie zachowane są wszystkie najcenniejsze elementy dekoracyjne: stolarka okienna, drzwiowa oraz oczywiście sama drewniana konstrukcja budynku. Na szczególną uwagę zasługuje dekoracja tego obiektu, szczególnie jeden bardzo charakterystyczny element, który powtarza się konsekwentnie wszędzie: w stolarce okiennej, w okiennicach, w drzwiach, w ozdobnych deskach, które przykrywały naroża budynku, czy chociażby pokrycie dachowe, a jest to figura rombu, która się pięknie wpisuje w całość i stanowi bardzo spójny program dekoracyjny (...)
Więcej w materiale Iwony Muszytowskiej - Rzeszotek
Budynek został wzniesiony w drugiej połowie XIX w. i jest przykładem budownictwa typowego dla architektury wsi olenderskich na Nizinie Sartowicko-Nowskiej. Jego właścicielami byli w przeszłości bogaci gospodarze, w tym mennonita Bruno Nickel, który od 1924 roku pełnił funkcję kaznodziei w kościele w pobliskich Mątawach. W obiekcie zachowały się niemal wszystkie elementy pochodzące z okresu jego budowy czyli z II poł. XIX w., jak oryginalne wyposażenie (schody, stolarka okienna i drzwiowa). Zachowane malatury z dekoracyjnymi wzorami szablonowymi świadczą o autentyczności całego obiektu. Zastosowane techniki do budowy domu noszą ślady XIX-wiecznego warsztatu ciesielskiego. Czytelny układ funkcjonalno-przestrzenny pomieszczeń jest typowy dla zagród olenderskich wznoszonych w II poł. XIX w.
![Kierunek: nowoczesność. Książnica śmiało wkracza w kolejny rok pełen wyzwań [reklama]](public/info/2025/thumb_480_0/2025-01-07_173623342910.jpg)
