Dominika Barabas

Wokalistka, autorka tekstów i kompozytorka, niedawno ukazał się jej trzeci album "Rustykalny cyrk" a w najbliższy weekend wystąpi na Festiwalu Piosenki w Opolu.

"Najgorsze jak mnie pytają "co grasz?". Ja nie wiem co mam powiedzieć. Gram swoją autorską piosenkę, a co to jest do końca stwierdzić nie potrafię. Jeśli chodzi o muzykę to myślę, że ostatnia płyta jest najbardziej dostępna dla ludzi i może dotrzeć do szerszej publiczności..."

Jest Pani taka "Zosia samosia" sama śpiewa, pisze teksty i komponuje?
- Troszkę tak, tak mówią. Lubię sama wykonywać swoje utwory, nie cierpię kiedy ktoś grzebie mi w tekstach, w muzyce dopuszczam uwagi, ale jednak sama obsługuję wszystko.

"Rustykalny cyrk" skąd ta nazwa?
- Nazwa dobrze określa zbiór utworów, który się znajduje na płycie. Nazwa zbiera to wszystko. To co dzieje się wokół mnie i w moim życiu podczas nagrania tej płyty – świetnie to opisuje.

To co się działo w Pani życiu?
- Bardziej co się działo z tą płytą... Te turbulencje były olbrzymie i próba zarejestrowania płyty w finalnym kształcie trwała dwa lata. Nie ma jak "ciąża słonia" – utwory przechodziły najrozmaitsze transformacje – mamy po kilka wersji jednej piosenki, aż w końcu udało się dojść do konsensusu i mamy taką płytę jakiej ja chciałam.

Trudno jest Panią zaszufladkować.
- Najgorsze jak mnie pytają "co grasz?". Ja nie wiem co mam powiedzieć. Gram swoją autorską piosenkę, a co to jest do końca stwierdzić nie potrafię.

Jest Pani zdobywczynią wielu nagród na festiwalach i konkursach, a ja mam wrażenie, że nadal trudno się Pani przebić w mediach.
- To fakt, jest to walka, która trwa od ośmiu lat. Festiwalowe nagrody niewiele dają oprócz zastrzyku gotówki. Co roku są nowi laureaci, stąd festiwal nie jest metodą na karierę. Jeśli chodzi o muzykę to myślę, że ostatnia płyta jest najbardziej dostępna dla ludzi i może dotrzeć do szerszej publiczności. Ja rozpoczynałam od piosenki poetyckiej. Mam nadzieję, że tym razem się uda. Mam wrażenie, że trafiłam teraz na dobrych ludzi i mam troszkę szczęścia.

Wszystko zaczęło się w 2008 roku wtedy to była zupełnie inna Dominika Barabas.
- Zupełnie… To była Dominika z gitarą – akustyczna, liryczna. Teraz wydaję się bardziej interesująca muzycznie, choć są ludzie, którzy lubili tamtą Dominikę, ja jednak stawiam na rozwój.

Zaczęło się też wszystko od klasy skrzypiec. Co Pani dało wykształcenie muzyczne?
- Chociażby to, że mogę być dziś "Zosią – samosią", gdyż opanowałam grę na skrzypcach, gitarze, fortepianie, flecie irlandzkim. To wszystko pozwala mi realizować to co tylko sobie zamarzę.

Taki najważniejszy moment w dotychczasowym Pani dorobku artystycznym to …?
- Dwa momenty, jeden – ten drugi jest teraz – uda mi się wystąpić na "Super premierach" na festiwalu w Opolu z piosenką Andy, a pierwszy był przed laty - to Studencki Festiwal Piosenki w Krakowie. Po raz pierwszy wyszłam ze swoimi kompozycjami do publiczności, to był zupełny przypadek – pojechałam i wygrałam.

Lubi Pani rywalizację festiwalową?
- Nie cierpię, to jest dla mnie zbyt duży stres. Za to bardzo lubię atmosferę, która towarzyszy festiwalowi, wymianę myśli, doświadczeń, te śpiewogry do rana. Koncerty są ulubioną moją formą spotkań z publicznością, bo ludzie, którzy przychodzą wiedzą po co przyszli i nie oceniają, a na konkursach mam takie wrażenie, że czekają kiedy się potknę.

Jak jedzie Pani na festiwal to od razu sięga Pani po pierwszą nagrodę. Co trzeba mieć w sobie, żeby tak szybko zaczarować publiczność?
- Wydaje mi się, że trzeba mieć w sobie prawdę. Kiedy oglądam kogoś kto śpiewa, to najważniejsze są dla mnie emocje i to czy one są prawdziwe. Nawet jeśli się ktoś pomyli, zagra nie te dźwięki, uważam, że ma to siłę przebicia jeśli jest to szczere.

Czy łatwo Pani przychodzi pisanie piosenek?
- Tak, bardzo łatwo, to jest ujście moich emocji.

Pani piosenki są naszpikowane tekstem i są prawdziwe historie...
- Niektórzy nawet mówią, że moje piosenki są zbyt długie. Na "Rustykalnym cyrku" są różnorodne piosenki i takie, które mają dużo tekstu i takie, które mają dwa wersy.

Czy nie miała Pani zahamowań przed pokazaniem pierwszych swoich tekstów?
- Tak, olbrzymie, dlatego tak późno się zdecydowałam pokazać ludziom co piszę. Miałam obawy i zawsze mam, ale napisałam na tyle dużo tekstów, że mniej więcej zdaję sobie sprawę czy coś jest dobre, czy jest kiepskie i nie powinno opuścić mojej szuflady. Te historie przychodzą do mnie kiedy obserwuję ludzi. Niektóre piosenki są o moich znajomych.

Czy to są piosenki też o Pani?
- Troszkę też. To są połączone obserwacje z czymś co utkwiło mi mocno w sercu i musiałam się tego pozbyć.