Andrzej Lampert

Wokalista, śpiewak, solista Opery Krakowskiej, niedawno goszczący w Bydgoszczy.

"Transformacja z rozrywki na scenę operową niesie to niebezpieczeństwo, że zostanie się wyśmianym. Ten zawód wymaga dużej pracy, wysiłku, ciągłej troski o głos, poznawania nowego repertuaru. Wykonuję ten zawód bo bardzo lubię śpiewać. Najbardziej lubię śpiewać moim córeczkom bo wiem, że nikt nie przyjdzie z reklamacją..."

Środa, 4 lutego 2015 - godz.18.10

Wie Pan, że minęło aż pięć lat od naszej ostatniej rozmowy. Wówczas nie mógł się Pan zdecydować czy wybrać muzykę rozrywkową czy operę.
- Tak, przypominam sobie naszą rozmowę. Zmieniło się od tego czasu wiele. Zajmuję się obecnie już tylko muzyką klasyczną, a właściwie operową. Jestem solistą Opery Krakowskiej, to jest mój drugi sezon.

Ale zerwał Pan na dobre z muzyką rozrywkową?
- Z tym się nigdy nie zrywa. Moje serce bije dalej "w rytmie cha-cha". Momentem przełomowym była nowo nawiązana relacja z panią profesor Heleną Łazarską, która na stałe zamieszkuje w Wiedniu. Pani profesor zdecydowała się mnie uczyć. Poznałem pewnego człowieka, który był na przedstawieniu "Traviaty", w którym śpiewałem Alfreda i to on mi ułatwił kontakt z Panią profesor Łazarską. Pierwszy telefon był z mojej strony dosyć niepewny, w końcu jednak zajmowałem się niemal 20 lat piosenką. Okazało się, że Pani Profesor to rozumie bo sama zajmowała się też kiedyś piosenką, więc byliśmy w domu. Znaleźliśmy wspólne tematy, ale musiałem osobiście podjąć ważne decyzje. Jedną z nich był wybór nowego zawodu, jednak chyba najtrudniejsza była rozmowa z przyjaciółmi z zespołu PIN. Na szczęście przyjaźń przetrwała. Początkowo miałem wyrzuty sumienia, bo zbudowaliśmy fantastyczną grupę. Jesteśmy nadal w dobrych relacjach, każdy zajmuje się muzyką ale w innym wymiarze. To są wspaniali ludzie, a takich ludzi szuka się czasem całe życie.

Przewartościował Pan swoje życie.
- Ważnym momentem było założenie rodziny. Moja żona urodziła dwie wspaniałe córeczki. Czuję się bardzo szczęśliwy w zawodzie, ale głównie dlatego, że mam taką bazę (rodzinę), na której mogę budować wszystko. Z egoisty musiałem się przeistoczyć w osobę bardzo empatyczną, na potrzeby rodziny. Tylko kiedy mogę, wracam do domu i kiedy tylko jest taka możliwość to biorę całą rodzinę z sobą.

W momencie tych zmian żona popierała Pana decyzje.
- Oczywiście. To połączenie kariery i życia rodzinnego jest trudne. Chciałoby się tę rodzinę mieć wiecznie przy sobie, a to nie zawsze jest możliwe.

Ta Traviata w Opere Śląskiej zamieszała w Pana życiu?
- To był początek. Nie sądziłem, że to się tak skończy. Docierały do mnie i dobre i bardziej krytyczne opinie, ale się nimi nie zrażałem. Dzięki współpracy z Panią profesor Łazarską uwierzyłem w siebie, w swoje możliwości, że nie mam się czego wstydzić. Zawsze ta transformacja z rozrywki na scenę operową niesie to niebezpieczeństwo, że zostanie się wyśmianym. To było trudne – już dziś jest w porządku, czuję akceptację środowiska.

Postanowił Pan, że to opera będzie Pana zawodowym domem i co …. dzwonił Pan po teatrach operowych?
- Nie, te propozycje przychodziły same. Przed bytomską "Traviatą" przyszła propozycja z Opery Krakowskiej do "Barona Cygańskiego", ale wtedy byłem zanurzony bardziej w muzyce rozrywkowej i odmówiłem. Na szczęście usłyszałem kolejną propozycję tym razem z Opery Śląskiej. W sumie szczęśliwy ze mnie człowiek, bo nadeszły i kolejne propozycje. Ten zawód wymaga dużej pracy, wysiłku, ciągłej troski o głos, poznawania nowego repertuaru. Miałem już okazję zaśpiewać Pinkertona w "Madame Butterfly", był "Baron Cygański", Nemorino w "Napoju Miłosnym", Alfred w "Traviacie", a teraz miałem niezwykły zaszczyt zaśpiewać Leńskiego w "Eugeniuszu Onieginie" u boku Mariusza Kwietnia.

A jest taka partia, za którą dał by Pan wiele?
- Nie, nie czuje się mentalnie tenorem. Po prostu wykonuję ten zawód bo bardzo lubię śpiewać. Najbardziej lubię śpiewać moim córeczkom bo wiem, że nikt nie przyjdzie z reklamacją (śmiech). Wszystkie proponowane partie konsultuje z Panią Profesor, bo cały czas jestem osobą debiutującą w świecie opery.

Czyli jest Pan otwarty, gdyby padła propozycja ze strony np. Opery Nova.
- Już padła taka propozycja, kiedy opera przygotowywała operetkę, niestety nie mogłem wtedy zaśpiewać. Byłem związany terminami w Operze Krakowskiej. W ogóle Bydgoszcz jest bardzo bliska memu sercu, tu odniosłem sukces na konkursie wokalnym Paderewskiego, tu już padły pierwsze propozycje, tu wcześniej śpiewałem w "Pejzażu bez Ciebie" czy na festiwalu Andrzeja Zauchy. Gdyby padła jeszcze kiedyś jakaś propozycja byłbym bardzo szczęśliwy.