Wokalista zespołu Bibobit, który wystąpił z programem „Bibobit/Osiecka” w ramach 62. Bydgoskiego Festiwalu Muzycznego.
„...skończyłem jedną szkołę - Wydział jazzu i studium piosenkarskie. Powołałem kilka zespołów do życia i tam uczyłem się, jak pracuje się w zespole, kiedy masz żywych muzyków, a nie tylko zespół wokalny. Uczyłem się też kompozycji, pisania tekstów, takiej produkcji muzycznej, bo nie ukrywam, że zafascynowało mnie pisanie piosenek. To był taki totalny punkt zwrotny w moim życiu, kiedy podobało mi się to, że z niczego może powstać coś, co będzie już do końca życia i co może oddziaływać nie tylko na mnie, ale też na innych ludzi...”
Piątek, 4 października 2024 o godz. 20:05
Za każdym Wasza nazwa kojarzy mi się z jakimiś witaminami ogólnie mówiąc. Czy taka była intencja?
- Nie, i to jest piękne, że każdy może interpretować tę nazwę po swojemu. My do niczego się nie przyklejamy, jeżeli tak to odbierasz, to wspaniale.
Skąd w ogóle pomysł na nazwę zespołu, bo istniejecie już ładnych parę lat.
- Wiesz co, nie wiem czy ja to szeroko mówiłem, ale mogę przybliżyć tę historię. W zasadzie Bibobit ma korzenie w jazzie i wszyscy chłopacy, którzy współtworzą Bibobit są jazzmani. Natomiast mamy takie ciągoty w muzykę, która trochę odstaje od jazzu. Muzykę, która powiedzmy jest nowatorska, nowoczesna czasem brzmieniem, czasem podejściem, czasem jakby wywróceniem czegoś do góry nogami, jeszcze bardziej niż w jazzie. Kiedyś coś takiego wymyśliłem sobie, że my gramy bebop z bitem, dlatego chyba rzuciłem chłopakom, przykleiło się i zostało. Chociaż jak pamiętam pierwszy koncert Bibobitu zagraliśmy w mieście Sztum i zagraliśmy go pod nazwą Kontrabanda.
Ale nie przetrwała…
- Pomyśleliśmy sobie, kurczę to chyba za łobuzerska nazwa, a tu sami eleganccy mężczyźni przecież w składzie.
Ten skład jest stały? Patrząc chociażby na Adasia Lemańczyka, czy Jacka Piskorza?
- Tak, w zasadzie ma swój korzeń, ale ma też wsparcie kolektywu ludzi, którzy są naszymi przyjaciółmi. Bibobit przyjął taką formułę, że często następują różnego rodzaju zamianki, natomiast marzy mi się, żebyśmy zawsze grali w tym samym składzie. Wiem, że różne historie dzieją się po drodze i chłopaki też mają swoje zobowiązania. Są znakomitymi muzykami, ja też zawsze podkreślam, że oni mogliby grać z każdym na świecie, ale grają ze mną. Nigdy nie mamy takiego podejścia, że jest jakaś totalna lojalność, nie obrażamy się na siebie, jeżeli ktoś tam nie może. Ja jestem takim człowiekiem, który lubi wolność i lubi proponować, jeżeli ktoś ma ochotę w tę propozycję wejść i być na 100%. Wspaniale jeśli nie może tego dnia, bo ma zobowiązania, wspaniale, niech się rozwija i robi swoje, bo przecież to będzie tak naprawdę wzmacniało nas wszystkich.
Daniel Moszczyński w studiu Polskiego Radia PiK. Fot. Magda Jasińska
Jak się dzisiaj przygotowywałam do rozmowy z Tobą, to zerknęłam na twój życiorys i po głowie mi cały czas nie przestaje chodzić taka piosenka: „Kolorowe sny, kiedy ja …”. Powiedzmy naszym słuchaczom, że byłeś w pierwszym składzie Just 5.
- Tak byłem.
3 lata trwała ta przygoda?
- 3 lata. Byłem wtedy w zasadzie człowiekiem, który poszedł na casting, miał 15 lat i przeszedł jeden, drugi, trzeci, czwarty, czy piąty etap i został częścią tego projektu na 3 lata.
Ale teraz nie wróciłeś po reaktywacji do zespołu?
- Nasze drogi zupełnie inaczej się potoczyły. Ja podjąłem inne decyzje.
Jak spojrzałam na zdjęcia, bo wiem jak teraz wyglądasz i spojrzałam na te zdjęcia Just 5 sprzed lat, to nie wiedziałam, który Ty jesteś.
- Może i dobrze.
Ale to była fajna przygoda?!
- Jasne. Teraz sobie myślę w ten sposób, że Just 5 dał mi dwie rzeczy: zrozumiałem, co mógłbym robić w życiu, ale druga mądrość, to jak nie robić. I jako w zasadzie nastolatek, który jeszcze mało wie o świecie, a tym bardziej o show biznesie, wkroczyłem w to i ktoś mnie rzucił na bardzo głęboką wodę, a ja nie wiedziałem, czego mam się tam spodziewać. Więc dziś już wiem, że było mnóstwo pułapek i ta przygoda trwała 3 lata. Myślę, że bardzo dużo się tam nauczyłem, ale w pewnym momencie zrozumiałem, że zupełnie inaczej gra mi w sercu. Kiedy dojrzałem i stałem się w zasadzie pełnoletni mówię: czas wziąć się za robotę i mimo, że przychodziły różnego rodzaju propozycje, żeby coś robić, to ja zrozumiałem, że muszę odkryć siebie, że muszę zrozumieć co tam w głębi serducha mi gra. Zdawałem sobie sprawę, że jeszcze jest mnóstwo roboty i nauki do zrobienia i zamiast powiedzmy potraktować to biznesowo, ja zszedłem do piwnicy, postawiłem na edukację. Skończyłem jedną szkołę - Wydział jazzu i studium piosenkarskie. Powołałem kilka zespołów do życia i tam uczyłem się, jak pracuje się w zespole, kiedy masz żywych muzyków, a nie tylko zespół wokalny. Uczyłem się też kompozycji, pisania tekstów, takiej produkcji muzycznej, bo nie ukrywam, że zafascynowało mnie pisanie piosenek. To był taki totalny punkt zwrotny w moim życiu, kiedy podobało mi się to, że z niczego może powstać coś, co będzie już do końca życia i co może oddziaływać nie tylko na mnie, ale też na innych ludzi. I zapragnąłem być autorem takim z krwi i kości, dlatego zrozumiałem, że muszę się do tego przygotować i to na wielu poziomach. Więc to robiłem, a kiedy byłem gotowy, to pojawiły się różne projekty po drodze, po tym jak skończyłem właśnie Wydział Jazzowy, pisałem taką pracę „Jazz a muzyka hip-hop” i zrozumiałem, że mam to wszystko w teorii, więc teraz muszę to przelać na stronę praktyczną. Z Bartkiem zawiązała się taka relacja między nami i ja wiedziałem, że to jest człowiek, z którym mogę konie kraść i to nie tylko. To mój partner muzyczny, ale też wspaniały przyjaciel. Zrozumieliśmy, że chcemy coś takiego powołać do życia, ale nie mieliśmy ciśnienia. Chcieliśmy stworzyć muzykę, która sprawia nam frajdę i której sami chcielibyśmy słuchać. Więc to był też taki czas eksperymentów. Przynosiliśmy pomysły, nasze kompozycje. Ja pisałem do tego teksty, potem robiliśmy jakąś selekcję i zaczęliśmy pracować z różnymi muzykami. Pojawił się na naszej drodze Waldek Franczyk – perkusista, który z nami gra do dzisiaj - wspaniały człowiek i naprawdę genialny muzyk. Był na naszej drodze też Zdzisław Babiarski, z którym zrobiliśmy płytę „Podróżnik”, to też wspaniały czas, wspaniały muzyk. Pierwsze dźwięki też Maciek Fortuna z nami tworzył.
Obecnie dyrektor Filharmonii Opolskiej.
- Pamiętam tę sesję jak z Marcinem Kajperem przyszli i po prostu w 1,5 dnia nagrali niesamowite riffy. Oni zresztą tak się ścigali tam i testosteron w nich buzował. Prześcigali się na pomysły, czy na solówki i to było nieprawdopodobne doznanie. Dziś bardzo im za to dziękuję, za tę przygodę, którą mogliśmy razem przeżyć. Potem też pojawiła się sytuacja z Jankiem Adamczewskim, który do nas wskoczył na stałe. Był też Patrycjusz Gruszecki, więc naprawdę wyśmienici muzycy pojawili się w Bibobicie i bardzo im dziękuję za to wszystko, co włożyli w ten projekt, bo dzięki nim on też jest w tym miejscu dzisiaj.
Daniel Moszczyński w studiu Polskiego Radia PiK. Fot. Magda Jasińska
A do jakiej szufladki byś tak wskoczył, stylistycznej?
- Myślę sobie, że na pewno w korzeniu jest jazz, bo wszystko co dzieje się w tych sytuacjach harmonicznych, to nie ma tam prostych akordów. Myślę, że jest duży wpływ takiej muzyki rytmicznej, na pewno jest tutaj motoryka muzyki rapowej, czy muzyki momentami funkowej. Na pewno jest dużo brzmień elektronicznych, czyli syntezatory i to właśnie tutaj wniósł niesamowite brzmienie i pomysł na brzmienie Adam Lemańczyk, który zdefiniował Bibobit na nowo. Więc tutaj za tymi klawiszami dzieją się wspaniałe historie. Myślę, że ciężko powiedzieć, trzeba posłuchać. A w ogóle najlepiej przyjść na koncert, bo chyba Bibobit to jest ten stan, kiedy państwo mogą poczuć te nasze dźwięki. Też chyba zobaczyć nas na scenie jak to traktujemy i poczuć tę atmosferę, która gdzieś tam między nami się tworzy. To jest największą siłą tego projektu.
Tutaj na festiwalu mamy jeszcze mariaż z orkiestrą kameralną, która dodaje pewnej elegancji całemu brzmieniu. Czy taki był zamysł od początku, że ten projekt będzie wraz ze smyczkami?
- Był pomysł, żeby był kwartet smyczkowy. Teraz będzie kwintet, ale taki naprawdę rozrośnięty. W ogóle cała historia z Osiecką, pamiętam jak dziś, szedłem po ulicy w Poznaniu i zadzwonił do mnie dyrektor Teatru Nowego w Poznaniu, gdzie odbywa się od jakiegoś czasu festiwal „Pamiętajmy o Osieckiej”. Wtedy padła taka propozycja: czy Bibobit chciałby zrobić Osiecką? No ja skonsternowany tak się zatrzymałem i mówię: Czy Bibobit i Osiecka to się dodaje? Wtedy nie byłem tego taki pewien i raczej coś mi tam kurczę zgrzytało. Ale po chwili namysłu mówię: skoro ktoś cię widzi w tej sytuacji, to zastanów się. Postanowiłem to przegadać z chłopakami. Pogrzebałem trochę w tych tekstach i w tej muzyce.
No jest tam w czym grzebać!
- Na szczęście nie powiedziałem od razu tak, super, robimy, bo to są ważne decyzje i wydaje mi się, że szczególnie przy Osieckiej można polec. Przepracowaliśmy wspólnie ten czas przed decyzją ostateczną i zaczęło się od tego, że ja mam taką półeczkę z mistrzami słowa. Bo tam jest Osiecka, ale i Młynarski, Kofta czy Przybora, ale też jest Kazik Staszewski i jest Fisz, więc powiedzmy, że ten rozstrzał jest naprawdę spory. Natomiast ja wziąłem antologię Osieckiej o godzinie 20:00 i skończyłem o szóstej rano. Zrobiłem sobie notatki, wybrałem 60 pozycji i to była taka wstępna selekcja. Potem znowu podszedłem do tego z innej strony i zostało 30 rzeczy. Spotkałem się z Bartkiem Pietschem i chyba skończyło się na 18 piosenkach. Spotkaliśmy się już w pełnym składzie w Poznaniu, nie mając jakby takiego konkretnego kierunku, tylko mieliśmy komputer, kartę muzyczną, wszyscy podpięci w zasadzie na każdą z tych pozycji poświęciliśmy 20-25 minut i zaczęły dziać się czary. Jestem totalnie dumny z tego, że utwór „Niech żyje bal” jest na płycie, no i Adam Lemańczyk dokonał tutaj jakiejś niebywałej rzeczy w tym aranżu, który ociera się o geniusz.
Jakiś feedback mieliście od pierwowzorów?
- Bardzo chcieliśmy skontaktować się z wszystkimi żyjącymi autorami i wykonawcami. Najpierw był festiwal, a dopiero potem była płyta i tak się pięknie złożyło, że spotkaliśmy się z Agatą Passent. Ona była na naszej próbie, my nie byliśmy w ogóle tego świadomi. Marzyło mi się, żeby ten koncert nie polegał na tym, że gramy piosenkę ja opowiadam coś o tej piosence, potem gramy piosenkę i ja opowiadam o tej piosence. Chciałem żeby ta formuła była zupełnie inna i współgrała z tą teatralnością festiwalu. Jako dziecko pamiętałem głos Osieckiej. Był taki program: „100 pytań do...” i Osiecka tam opowiadała, miała taki piękny monolog i mówiła niesamowite historie. Zacząłem szukać w archiwum i to był drugi krok, po wyborze tekstów. Osiecka była narratorem tego całego koncertu, a potem okazało się że to wszystko też znalazło się na płycie. Wracam do tego, że Agata Passent słyszy głos swojej mamy, my to zgrabnie przeplatamy z kompozycją, która jakby wychodzi z tego głosu. Postawiłem sobie za cel, żeby znaleźć takie fragmenty, które komentują dany utwór, albo jakiś dany problem, albo puentując piosenkę. Pamiętam, że właśnie Agata Passent usłyszała ten kolarz i zaniemówiła, otworzyła ręce przede mną i tak przytuliła mnie mówiąc: to jest piękne. Czułem, że dostaliśmy taki akcept z pierwszej ręki.
Daniel Moszczyński w studiu Polskiego Radia PiK. Fot. Magda Jasińska
