Ewelina Flinta i Arkadiusz Lipnicki opowiadają o współpracy przy nowym albumie.

„...Cała pandemia bardzo mocno też opóźniła wydanie płyty, bo tak naprawdę ta branża muzyczna, artyści, rozrywka i bardziej takie artystyczne, aktorskie rzeczy, to też się wszystko jeszcze nie podniosło po pandemii, więc konsekwencje odczuwamy bardzo mocno i naprawdę nigdy nie było lekko, a teraz jest koszmarnie trudno, więc to jest dla nas po prostu walka. Ale kochamy to i walczymy dalej. Nie poddajemy się...”

Reżyser spektakli muzycznych, od kilkunastu lat reżyser koncertów Sylwestrowo-Noworocznych w bydgoskiej Operze Nova, z którym spotkaliśmy się 27 grudnia 2024 roku.

„...moim zdaniem, to jest teraz tak, że jesteśmy w takiej bardzo mocnej przemianie, ale ta amplituda tej przemiany jest na tyle duża, że my sami nie wiemy w jaki sposób się do tego ustosunkowywać, mówię o reżyserach, o choreografiach i to jest trochę przerażające. (...) wracając do teatru, to uważam, że ten teatr emocji zawsze przetrwa. To jest tak, jak z piosenką, to jest tak jak z wierszem, tak jak z rzeźbą. Po prostu ze sztuką i myślę, że tym się bronimy (...) troszkę inaczej nasza percepcja dzisiaj jest już zbudowana, w sensie takim, że te wielkie, epickie obrazki z lat pięćdziesiątych, czterdziestych, właśnie te hollywoodzkie produkcje, w których było 50 pań, które zanurzały się pod wodę i w jednym momencie wypływały. Myślę, że dzisiaj to wszystko się odbywa jednak w formie komputerowej i widz czuje, że to jest przysłowiowa lipa. Dlatego nas to może tak nie bierze...”

Dyrygent, mieszkający od blisko 40 lat w Stanach Zjednoczonych. Urodzony Ślązak, wykształcony skrzypek i później dyrygent, co roku proponuje melomanom Filharmonii Pomorskiej koncert w cyklu „American Pops”.

„...Jak patrzę z perspektywy czasu, to wydaje mi się, że tak naprawdę to nie mamy wiele kontroli nad tym, co się w naszym życiu dzieje, tylko gdzieś próbujemy coś robić. Jakiś palec opatrzności kieruje nami i pewne rzeczy się udają, albo się nie udają. Mimo wszystko i tak się to wszystko poukładało (...) Miałem trochę szczęścia w tym wszystkim, to też były bardzo trudne lata, żeby się dostosować i życiowo i artystycznie, zawodowo i przebić się przez bardzo konkurencyjny rynek, nie mając żadnych pleców, ani finansowych, ani rodzinnych, ani znajomości, niczego. Po prostu trzeba było się wdrapywać po tej trudnej długiej drabince od samego najniższego szczebla i czasami, tak to się mówi, drapiąc ścianę paznokciami, żeby się centymetr po centymetrze posuwać do przodu....”

Muzyk, pianista, kompozytor, aranżer, multiinstrumentalista i pedagog. Rozmawiamy podczas 1. Festiwalu Piosenki Filmowej, którego kierownikiem muzycznym był Krzysztof Herdzin.

„...formalnie jestem tylko pianistą klasycznym, taki mam dyplom, to dzisiaj zajmuję się rzeczami, których nauczyłem się sam: komponowania, aranżowania, dyrygowania. Nauczyłem się wszystkich tych profesji – zajmowania się tymi aktywnościami i co raz częściej odkrywam dla siebie zupełnie nowe światy. To jest bardzo satysfakcjonujące i myślę, że daje mi to dużo więcej pewności siebie. W życiu każdego człowieka ważne jest, żeby czuć się docenionym, czuć się pewnym siebie, bez popadania w bufonadę oczywiście, ale wiemy jak bardzo pewne kompleksy i niepokoje, które nam towarzyszą, kładą się cieniem na naszym życiu...”

Głos zespołu Poluzjanci przywędrował do studia Polskiego Radia PiK z najnowszym albumem swojej formacji, ale nie tylko o płycie będziemy rozmawiać.

„...Gdy już przyznałem, że udało mi się gdzieś tam pokonać jakieś te swoje demony związane z pracą w studiu, to one się pojawiły znowu i zacząłem, mówiąc kolokwialnie grzęznąć, gdzieś w tej ciemności się pogrążać i stwierdziłem: „dobra, robię solowe rzeczy” i na wiele lat odstąpiłem od tego pomysłu Poluzjantowego. Musiało sporo czasu upłynąć, sporo wody w rzekach, aż w 2022 wróciliśmy na scenę (...) po tych koncertach pierwszych, które się odbyły w 2022 roku dokończyłem wokale na tę płytę i to jest bardzo taka solidna klamra tej historii. Czwarta płyta Poluzjantów wreszcie wyszła. Piosenki, które się nie zestarzały przez te prawie 10 lat i muzyka, z której jestem bardzo dumny...”

Na początek „Zwierzeń przy muzyce” w roku 2025, Mateusz i Franciszek Pospieszalscy opowiadają o rodzinnym koncertowaniu i nowej płycie pt. „Dom”.

„...nasze grono pomimo swoich wielu osobowości stanowi niebywale zintegrowaną społeczność. Chciałem to zaznaczyć. I tak jak w rodzinie, wiadomo, że ktoś tam jeden na drugiego coś nada, trzaśnie drzwiami, albo krzesło wyrzuci przez okno, ale drugi weźmie później to krzesło i poskleja. W związku z tym jest naprawdę bardzo, bardzo fajnie. Mówię o tym, że jesteśmy rodziną generalnie żyjącą w zgodzie i pomimo różnic zdań, że niektórzy są bardzo radykalni, nawet w wygłaszaniu swoich zdań publicznie, a niektórzy nie, zasiadamy do jednego stołu, się kochamy, lubimy, nocujemy u siebie w wakacje...”

W „Zwierzeniach przy muzyce” subiektywne podsumowanie roku 2024 w piątkowych spotkaniach z gośćmi Magdy Jasińskiej. Pojawią się: Irena Santor, Olga Bończyk, Lidia i Marcin Pospieszalscy, Darek Kozakiewicz oraz Krzysztof Herdzin.

---

Piątek, 27 grudnia 2024 o godz. 20:05

Z panią Ireną Santor spotkałam się tuż przed jej 90. urodzinami, w towarzystwie Marii Szabłowskiej – dziennikarki Polskiego Radia.

„...widzę, że wielokrotnie teraz młodzi mają zupełnie inny stosunek do tekstu, inne podejście do muzyki i to jest dla mnie frapujące, interesujące i zawsze myślę sobie - „kurczę, że też ja na to nie wpadłam”. Zawsze mi trochę żal. A poza tym, ja umrę, ale jeżeli po mnie zostaną piosenki, które będą młodzi śpiewać, to coś ze mnie zostanie jeszcze na trochę. (...) my trochę tak pomnikowo ciebie traktujemy, bo w końcu jesteś na tej scenie wiele lat, nie będziemy nic wyliczać. Nigdy ci się nie zdarzyło przez całą karierę zrobić czegoś głupiego...”

Wokalista, aktor, prezenter telewizyjny, juror „The Voice Senior” zagościł w Polskim Radiu PiK.

„...Czuję się człowiekiem, który ma dużo zainteresowań i człowiekiem, który ma dużo odwagi, by wchodzić w różne projekty, miejsca, sytuacje, by z nich korzystać. W związku z tym trochę telewizji, trochę filmu, dlatego że życie przynosiło takie możliwości, a ja przed nimi nie uciekałem (...) Byłem chłopcem, kilkunastoletnim. Jeździłem do babci na wieś. Tutaj w okolicy Osia koło Świecia, czy w okolicach Polskiego Konopatu niedaleko Laskowic Pomorskich. Tam mieszkało dużo mojej rodziny, a ja zazdrosnym okiem patrzyłem na wskakujące na traktor dzieciaki. Ja taki trochę miastowy, to było marzenie mojego życia, żeby przejechać się traktorem...”

Płyta „Debiut. Jazz Jamboree ‘67/’68” z premierą 6 grudnia br. będzie pierwszą publikacją nagrań powstałych podczas obu koncertów. Będzie też pierwszą z serii albumów prezentującej wcześniej niepublikowane - koncertowe i studyjne - nagrania Mieczysława Kosza jako solisty, lidera własnego zespołu i sidemana. Nad rekonstrukcją dźwięku i współczesnym masteringiem pracował Tadeusz Mieczkowski. Założeniem mistrza konsolety było, aby monofoniczne nagrania zyskały „filharmoniczną” przestrzeń, z zachowaniem, o ile to możliwe, dźwiękowej aury obu sal Filharmonii Narodowej. O niezwykłej pracy nad płytą opowiadają Tadeusz Mieczkowski – mistrz realizacji dźwięku, Adam Domagała – dziennikarz Polskiego Radia, redaktor płyty.