Wielka Sobota w Kościele katolickim to czas milczenia i zadumy. Wieczorem Wigilia Paschalna
2023-04-08, 10:31 Polska Agencja Prasowa/Redakcja
Bazylika Grobu Pańskiego w Jerozolimie, https://www.flickr.com/photos/jlascar/10350972756/in/set-72157636698118263/, lic. CC BY 2.0, Wikipedia
W Wielką Sobotę wierni nawiedzają groby pańskie, rozważając mękę i śmierć Chrystusa i jego zstąpienie do otchłani, oczekując na zmartwychwstanie. Zgodnie z polską tradycją święcone są pokarmy na stół wielkanocny. Po zmroku celebrowana jest Wigilia Paschalna – najważniejsza liturgia w roku.
W Wielką Sobotę Kościół katolicki nie celebruje Mszy świętej. Komunii świętej można udzielać tylko w formie wiatyku, czyli umierającym na drogę do wieczności. Tego dnia nie sprawuje się również ślubów ani innych sakramentów, z wyjątkiem spowiedzi i sakramentu namaszczenia chorych.
Jest to czas ciszy, milczenia, zadumy i oczekiwania na zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Wierni odwiedzają Groby Pańskie w kościołach, gdzie wystawiony jest Najświętszy Sakrament przysłonięty białą zasłoną. Jest to czas rozważania męki i śmierci Chrystusa i jego zstąpienia do otchłani.
Święconka – nawiązanie do tradycji przedchrześcijańskiej
W starożytnej liturgii na ten dzień czytamy: „Bóg umarł w ciele, a poruszył otchłań. Idzie, aby odnaleźć pierwszego człowieka. (…) Sen mej śmierci wywiedzie cię ze snu Otchłani. Cios zadany Mi włócznią złamał włócznię skierowaną przeciw tobie”.
Zwyczaj nawiedzania grobów w świątyniach nawiązuje do sceny w Nowym Testamencie, kiedy do grobu Jezusa przyszły niewiasty chcące namaścić Jego ciało, a następnie przybyli apostołowie Piotr i Jan.
W Polsce w kościołach odbywa się święcenie pokarmów na stół wielkanocny. Jednym z obowiązkowych elementów jest chleb – symbol Ciała Chrystusa, jajko – odradzającego się życia i sól – symbol prostoty życia. Do święconki wkłada się także wędliny, chrzan, a nawet ciasto.
Zwyczaj świecenia pokarmów sięga XIII wieku. Wywodzi się z pogańskiej tradycji przedchrześcijańskiej, kiedy Słowianie świętowali nadejście wiosny, czyli odrodzenie się życia, i ozdabiali jajka.
W Wielką Sobotę po zmierzchu w Kościele odbywa się najważniejsza liturgia w roku nazywana Wigilią Paschalną, która należy już do uroczystości niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego.
Zgodnie z tradycją ta noc jest nazywana „czuwaniem na cześć Pana”. Tak jak Żydzi przez całą noc czuwali, oczekując przyjścia Pana mającego ich wybawić z niewoli faraona, tak chrześcijanie oczekują zmartwychwstania Chrystusa, który skruszywszy więzy śmierci, jako zwycięzca wyszedł z otchłani, ofiarowując człowiekowi wyzwolenie z grzechów i śmierci wiecznej.
Liturgia Wigilii Paschalnej składa się z czterech części. Pierwszą jest liturgia światła, która rozpoczyna się przed świątynią od obrzędu poświęcenia ognia i paschału – woskowej świecy symbolizującej Chrystusa Zmartwychwstałego „Światłość Świata”.
Kapłan na paschale żłobi rylcem krzyż, a nad nim grecką literę alfa, pod krzyżem literę omega, a na czterech polach między ramionami krzyża cyfry bieżącego roku. Jednocześnie głośno i wyraźnie mówi: „Chrystus wczoraj i dziś. Początek i koniec. Alfa i omega. Do Niego należy czas i wieczność. Jemu chwała i panowanie”.
W Exultecie kilka razy powtarza się zdanie „Jest to ta sama noc” [w której niegdyś Izraelitów Bóg wywiódł z Egiptu]. Kościół pokazuje w ten sposób, że tajemnica Zmartwychwstania Chrystusa nie jest wspominaniem pewnej historii, ale jej aktualizacją, czyli że dokonuje się tu i teraz.
Zgodnie z mszałem rzymskim druga część Wigilii Paschalnej – liturgia słowa składa się z dziewięciu czytań, przeplatanych psalmami i modlitwą. Pierwsze siedem czytań pochodzi ze Starego Testamentu i przypomina ważne momenty w całej historii zbawienia – począwszy od opisu stworzenia świata poprzez zachowanie Abrahama, od którego Bóg zażądał ofiary z syna, oraz przejście przez Morze Czerwone. Z kolei o miłości Boga, zawarciu przymierza i skuteczności słowa Bożego mówią fragmenty z Księgi Proroka Izajasza. Cykl czytań starotestamentowych kończy się Bożą obietnicą oczyszczenia i przemiany człowieka.
Trzecia część wigilii paschalnej to liturgia chrzcielna. Po litanii do wszystkich świętych celebrans poświęca wodę chrzcielną – poprzez włożenie paschału do naczynia z wodą, po czym wierni odnawiają swoje przyrzeczeniach chrzcielne, wyrzekając się szatana i wszystkiego, co prowadzi do zła oraz wyznając wiarę w Chrystusa. W tradycji Kościoła w tym czasie dorośli przystępowali do sakramentu chrztu świętego.
W czasie liturgii chrzcielnej kapłan kropi wiernych poświęconą wodą.
![Dariusz Kurzawa: Gwarantujemy stabilizację i normalizację wielu stosunków [Rozmowa Dnia]](../public/info/2019/thumb_480_0/2019-10-01_156992713310.jpg)
