Danuta Gadziomska
2024-08-16
Nie pytają o przeszłość, szanują prywatność, rozmową i własnym doświadczeniem ułatwiają wyjście z nałogu i wytrwanie w trzeźwości. Ruch Anonimowych Alkoholików istnieje w Polsce od 50 lat. Tylko w naszym regionie jest 150 takich grup. Dziś w Poznaniu rozpoczynają się jubileuszowe uroczystości. Przy tej okazji w Rozmowie Dnia rozmawialiśmy o tym, co jest siłą ruchu AA. Gościem była Danuta Gadziomska, toruńska psychoterapeutka.
– Jest coraz więcej osób chcących zmienić swoje życie, właśnie w taki sposób. Dla mnie wspólnota Anonimowych Alkoholików to jest przedłużenie terapii, albo wstęp do niej i następnie kontynuacja rozwoju duchowego, bo bez niego przecież się nie da trzeźwieć. Jestem gorącym orędownikiem tej działalności, ponieważ alkoholik jest wyalienowany ze społeczeństwa. Tego mikro, jak i makro. Tam na mityngach, każdego dnia czekają na niego jego przyjaciele w niedoli – podkreślała Gadziomska.
Co jest mocą spotkań anonimowych alkoholików? – Prawda, prawdziwość tych osób, które biorą udział w mitingach, mówią o swojej drodze do trzeźwienia. Chciałabym jeszcze powiedzieć, że zanim przyjdziesz, to przedzwoń. Jeśli jesteś uzależniony, jeśli w twojej rodzinie jest problem. Chciałbym państwu podać numer telefonu regionalnego, który jest codziennie czynny od godziny 16:00 do 22:00. To jest numer 571 384 225. Przedzwoń, żeby dowiedzieć się, że za tym nie stoi żadna sekta. Dowiedzieć się, gdzie są mitingi, że właśnie masz tylko przyjść i nic więcej. Za podjęciem decyzji o pójściu na mityng zwykle stoi lęk. Ten sam, który każe sięgnąć po alkohol. To są dobrze znane alkoholikowi uczucia. Żeby rozbroić ten lęk, dobrze jest wcześniej przygotować się do tego, że nie pójdę tam i tam nic nie grozi. Nie muszę nic mówić, mam tylko być. Mam słuchać, jeśli chce, a jeśli nie, to opuszczę. Nikt nie będzie tego monitorował, ani oceniał, ani dawał jakiegokolwiek świadectwa swojej niechęci wobec tej osoby. Przychodzi się tam po to, żeby ratować swoje życie.
Anonimowi alkoholicy pracują zasadą 12 kroków, w niej jest wiele odniesień do Boga, więc rodzi się pytanie, czy to oferta bardziej dla wierzących. – Tu warto powiedzieć, jak to się zaczęło. To są lata 30. XX wieku. Dwóch alkoholików zauważa, że rozmowa alkoholika z alkoholikiem przynosi mu ulgę, ale w pewnym momencie to im nie wystarczało. Zaczęli się odwoływać do jakiejś siły wyższej i tutaj w tych 12 krokach mamy taki przekaz, że Bóg jakkolwiek go rozumiesz, bo każdy przecież z nas wierzy inaczej. Czy to Bóg, który jest w przekazie wiary chrześcijańskiej, czy to jest Bóg jako siła wyższa, czy jako nakaz zewnętrzny, który nie wiadomo skąd pochodzi. To prawda, że przez lata utrzymywał się i nadal utrzymuje się mit, że to jest raczej dla katolików, albo dla osób głęboko wierzących. Natomiast co z agnostykami, dla tych osób też jest miejsce. Zresztą na tym zlocie w Poznaniu również będą panele dla tych osób, które się absolutnie nie utożsamiają z wiarą. Myślę, że to jest droga dla każdego. Odwoływanie się do własnej duchowości, rozumienie swoich problemów, braku wyrażania emocji, to jest krok do zdrowienia. Jeśli jesteś uzależniony, to w szczególności jest to do Ciebie adresowane.
– Każdy ma swoje dno, są ludzie, którzy mają to dno bardzo płytko, a są tacy, którzy mają je bardzo głęboko. Nie możemy powiedzieć, że kiedy leżysz w rowie, albo siedzisz pod sklepem i w upale żebrzesz o parę groszy, żeby zapewnić sobie kolejną dawkę alkoholu, to jesteś alkoholikiem. Są wysoko funkcjonujący alkoholicy, oni mają inny poziom swojego dna, więc również te zajęcia, które się odbywają w ramach wspólnoty, one pokazują, do którego dna się zbliżyłeś. Pamiętam sytuację, kiedy zaproponowałam pewnemu alkoholikowi, który był wartościowym człowiekiem w innej dziedzinie. Miał przeprowadzić zajęcia dla mojej grupy terapeutycznej, ale warunek był jeden. To był wyjazd poza Toruń, ja go tam zawiozłam i powiedziałam „przywiozę Pana, ale nie wolno Panu pić”. Powiedział, że nie będzie i okazało się, że niestety nie wytrzymał. Jak to z alkoholem bywa. Dotrzymałam słowa, zabrałam go ponad 100 kilometrów i musiał dotrzeć na miejsce. Pół roku później zaprosił mnie na swój wernisaż i słowa, którymi mnie przywitał: „w ten sposób jeszcze nikt nigdy mnie tak nie upokorzył, jak Pani”. Od tego dnia nie wziąłem alkoholu do ust – wspominała Gadziomska. (...)
