Kawalerowie z Szymborza gotowi do tradycyjnych przywołówek. A panny?
Kawalerowie z Szymborza, dawnej wsi, a obecnie osiedla w Inowrocławiu na Kujawach, po dwuletniej przerwie spowodowanej pandemią, w wielkanocną niedzielę w czasie przywołówek będą wychwalać zalety i wytykać wady miejscowych panien. Zwyczaj kultywowany jest od niemal dwóch wieków.
Tradycja przywołówek sięga 1832 lub 1833 roku. Gdy zapada zmrok, orszak szymborskich kawalerów, w towarzystwie orkiestry przechodzi na plac nad stawem, gdzie ustawione jest podwyższenie zwane trybunką. Kawalerowie z wysokości wykrzykują rymowanki po adresem panien "na wydaniu", czyli je przywołują.
Tworzeniem rymowanych wierszyków od lat zajmowali się członkowie klubu kawalerów, którzy nazywali siebie komitetem. W wierszykach opisywali zalety i słabostki miejscowych panien. Na pochlebne słowa mogły liczyć dziewczyny, które wcześniej zostały "wykupione" przez swoich kawalerów, a inne musiały liczyć się z kąśliwymi i pogardliwymi uwagami.
Kawalerowie w rymowankach zapowiadali, do których panien nazajutrz przyjdą po dyngusie i czy wyleją wiadro wody, czy flakonik perfum.
Dziewczyna, której narzeczony porozumiał się klubem kawalerów mogła liczyć na przykład na taką przywołówkę: „Pod numerem pierwszym u pana Zenka jest piękna panienka, na imię na Kasieńka. Trzeba na nią wylać flakonik pachnącej wody. Niech śpi spokojnie, niech się nie boi, bo za nią Mareczek stoi, ten ją wykupił".
Były też bardzo zgryźliwe przywołówki. Wielki badacz folkloru pisał, że „Kujawiak ma dowcip gryzący i trafny".
Przed Wielkanocą członkowie komitetu dyżurowali w swojej siedzibie i oczekiwali na narzeczonych, gotowych „wykupić" swoje narzeczone za jakiś datek, którym najczęściej była flaszka gorzałki. Rymowanki były zapisywane w specjalnej księdze.
Najsłynniejszym członkiem klubu kawalerów był młodopolski poeta Jan Kasprowicz, który urodził się w Szymborzu. Podobno był bardzo aktywny przy układaniu rymowanek na przywołówki, a kontakty w klubem utrzymywał też po zmianie stanu.
Przywołówki z Szymborza w 2016 r. zostały wpisane na Krajową Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego.