Światowy Dzień Kota: ma je wielu znanych ludzi, często niejednego [wideo]
Światowy Dzień Kota/fot. Pixabay
Za każdym sławnym człowiekiem stoi jakiś kot - twierdzą Heike Reinecke i Andreas Schlieper, autorzy książki „Sławne koty i ich ludzie", opisując m.in. Winstona Churchilla, Freddiego Mercury'ego i Wisławę Szymborską. 17 lutego jest Międzynarodowym Dniem Kota.
Patronem wszystkich kociarzy mógłby być Charles Baudelaire. Podobno nie potrafił minąć obojętnie żadnego kota - musiał przystanąć i czule go pogłaskać. Na wizytach słynął z tego, że, lekceważąc gospodarzy, całe zainteresowanie kierował ku kotom. Pisał: „Pójdź w me ramiona kocie mój prześliczny / Schowaj pazurki swe bez żalu, / Niech przejrzę się w twych oczach fosforycznych / Stopie agatu i metalu".
Wśród wiekopomnych odkryć i wynalazków Isaaca Newtona poczesne miejsce zajmuje klapka do wychodzenia dla kotów, która umożliwiała zwierzakom swobodne przemieszczanie się. Kotka Spithead przeszkadzała mu w pracy nieustannie miaucząc pod drzwiami, więc uczony wykonał w drzwiach specjalny otwór, zasłaniając go łatwą do odsunięcia dla kotki kotarką. Co ciekawe Newton wykonał w drzwiach swego mieszkania w Cambridge dwa otwory - większy dla kocicy i mniejszy - dla kociąt. Kocięta oczywiście korzystały z tego samego otworu, co matka, czego genialny fizyk nie przewidział.
Winston Churchill wprowadził koty do wielkiej polityki. Jego ulubieniec, Nelson, pojawił się niedługo po objęciu przez Churchilla urzędu premiera. Karierę w brytyjskim rządzie Nelson rozpoczął - natychmiast po przeprowadzce na Downing Street 10 - od przegonienia swojego poprzednika, kocura Neville'a Chamberlaina. Nelson asystował Churchillowi podczas posiedzeń gabinetu, premier rozmawiał z nim, przecierał oczy chusteczką, karmił baraniną i żałował, że z powodu trudnej sytuacji wojennej nie może mu zaproponować śmietanki.
Ernest Hemingway, publicznie starannie pielęgnujący wizerunek macho, tak naprawdę uwielbiał słodkie kiciusie. A Kotami Hemingwaya zaczęto określać wszystkie futrzaki dotknięte polidaktylią, czyli mające dodatkowe palce. Taki był bowiem ukochany kocur pisarza Snowball, który przekazał tę cechę zamieszkującym okolice domu pisarza w Key West na Florydzie kolejnym mruczącym pokoleniom. W Key West w pewnym momencie było tyle kotów, że żona pisarza, Martha, postanowiła wznieść dla nich osobny budynek - wieżę. Pisarz darował kotom nawet obsikanie drogocennego pierwszego wydania dzieł Szekspira, poił je też tym, co sam najbardziej lubił pijać - whisky.
Biografia Wisławy Szymborskiej jest pełna kotów - wyłącznie jednak cudzych. Zamieszkując w krakowskim Domu Literatów przy Krupniczej, poetka często opiekowała się kotami znajomych. „Kiedy właściciele zwierzaka wracali, nie poznawali swojego pupila. Stawał się kompletnie rozbrykany. A to strącił łapką spodek od herbaty, a to wyprawiał inne swoje kocie harce w kuchni" – opowiadał sekretarz poetki, Michał Rusinek. Pytana o to, z kim chciałaby zamienić się na życie, odpowiadała: „Chciałabym być kotem Krysi Krynickiej". To Szymborskiej przypisywany jest cytat, że jedyne, co się panu Bogu udało, to kot. Po Noblu poetka mawiała: „Jestem jak kot, zagłaskana na śmierć".
„Za każdym sławnym człowiekiem stoi jakiś kot" - twierdzą Heike Reinecke i Andreas Schlieper, autorzy książki „Sławne koty i ich ludzie" opublikowanej przez wydawnictwo Znak. I starają się tego dowieść na przykładach m.in. Colette, Zbigniewa Wodeckiego, Jeana Cocteau, Gustawa Klimta, Różę Luksemburg, E.T.A. Hoffmana, Fridy Kahlo, Paula Klee, T.S. Eliota, Trumana Capote, Doris Lessing, Katarzyny Grocholi i Łukasza Orbitowskiego. Niestety, o Busiu, Aliku, Fionie i Czarusiu w książce ani mru-mru.
