Szef MOPR we Włocławku: Przybywa rodzin z problemami, najbardziej cierpią na tym dzieci [Rozmowa dnia]

Piotr Grudziński: Wtedy wkraczają służby. Muszę powiedzieć, że aż mam ciarki po tym, co Pani powiedziała, bo niestety ostatni czas dla rodzin, dla służb, jest bardzo trudny, bardzo trudny dla systemu, który niestety nie funkcjonuje tak, jak powinien...

Sytuacja z wczoraj, z województwa wielkopolskiego, gdzie okazuje się, że 12 dzieci nosi ślady stosowania przemocy…

Troje dzieci biologicznych, jedno dziecko adoptowane i ósemka dzieci w rodzinnym domu dziecka – dlatego, że to była rodzinna forma…

Jak widzimy, no niestety, ale również w systemie rodzin zastępczych też zdarzają się takie sytuacje.

Bardzo często, kiedy rozmawiam między innymi z dziennikarzami na temat nieinstytucjonalnego rodzicielstwa zastępczego – czyli nie placówki opiekuńcze, a rodziny zastępcze – pada ze strony dziennikarzy pytanie: ile taka rodzina może zarobić, ile powiat płaci za funkcjonowanie takiej rodziny. Ja strasznie unikam odpowiedzi na tego typu pytania, dlatego, że tu nie chodzi o pieniądze. Jeżeli ktoś chce być rodziną zastępczą wyłącznie dla pieniędzy – nie są to małe pieniądze w tej chwili, nie oszukujmy się – to myślę, że taka rodzina w ogóle nie powinna przychodzić do Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie czy PCPR-u na danym terenie i interesować się rodzicielstwem zastępczym.

To niestety jest powołanie, misja i nie można patrzeć wyłącznie na pieniądze, a niestety tak jest. Mamy sporo takich przypadków, ludzi, którzy do nas dzwonią, wygaszamy te emocje na poziomie pierwszej, drugiej czy trzeciej rozmowy, bo cały proces kwalifikacji do tego, żeby zostać rodziną zastępczą niestety jest dość długi – a może i właśnie dobrze, że on jest dość długi. Stąd też brakuje nam chętnych, kandydatów, żeby zostać rodzinami zastępczymi i to jest tendencja niestety w całej Polsce.

Myślę, że to są niestety zmiany, które wynikają z systemu naszego funkcjonowania. Zmienia nam się definicja rodziny – kiedyś były rodziny wielopokoleniowe, dzieci zajmowały się swoimi rodzicami, później „wchodziły” wnuki. Teraz niestety tego nie ma, pędzimy za tym, żeby żyć w jak najlepszych warunkach, często nie oglądając się za siebie, często nie patrząc na swoich najbliższych, nie zwracając uwagi na to, co się dzieje w sąsiedztwie.

My to widzimy teraz, kiedy pracujemy we Włocławku dość mocno z seniorami.

Chociaż właśnie nie wszyscy. Bardzo miłe rozmowy były ostatnio na dniach otwartych Centrum Wsparcia Społecznego, bo okazuje się, że przyszli nie tylko mieszkańcy Włocławka, ale właśnie rodziny osób, które tam zamieszkują i to jest bardzo miłe, że znaleźli czas w godzinach pracy, żeby przyjść, zobaczyć, co się dzieje z dziadkiem/babcią/mamą/tatą, i to jest bardzo budujące.

Niestety jeśli chodzi o dzieci, każdy powinien być wyczulony – i sąsiad, i nauczyciel. To, co zdarzyło się w województwie wielkopolskim na szczęście zostało bardzo szybko zauważone w szkole (…).

Niestety boję się, że takie pobudzenie społeczeństwa [do czujności – przyp. red.] wynika właśnie z tego, że coś w Częstochowie się wydarzyło. Nagle nam się oczy otwierają na pewne rzeczy. Nie oszukujmy się: kurator sądowy, który jest w środowisku, asystent rodziny, który jest w środowisku, nie ma prawa podnieść rękawka dziecka, żeby sprawdzić, czy nosi ślady pobicia, to samo jest z pracownikiem socjalnym. Co z tego, że w środowisko idą służby, jeżeli one nie mają pewnych uprawnień. Ale właśnie jest szkoła (…).