Muzycy filharmonii: Orkiestra jest zupełnie inna, niż 60 lat temu

2018-11-05

- Kiedyś w orkiestrze symfonicznej było więcej etatów, ale jakościowo dziś jest lepsza - mówią muzycy (od lewej: Zbigniew Milewski, Romuald Marjanowski i Anna Marjanowska)/fot. Anna Kopeć, Materiały filharmonii

- Jeden z naszych ulubionych utworów to „Życie bohatera” Ryszarda Straussa. Kiedyś był bardzo trudny dla orkiestry, dziś jesteśmy w stanie szybko go opanować i nieźle zagrać - opowiadają muzycy orkiestry symfonicznej FP i Capelli Bydgostiensis.

Tagi: Szwalbe

Magdalena Gill: Jak różni się dziś praca orkiestry, w porównaniu z tym, co było w początkach Państwa pracy w filharmonii?
Romuald Marjanowski : W latach 70., gdy zacząłem pracę w FP, z jednym programem graliśmy dwa koncerty – w piątek w Bydgoszczy, w sobotę – w Toruniu. Potem Toruń nam odpadł i graliśmy po dwa w Bydgoszczy. Z czasem i to upadło, został jeden koncert. W latach 70. dużo większa była też orkiestra. Grupa dęta była bardziej rozbudowana – sześć waltorni, cztery fagoty, cztery flety... Kiedyś na sport i kulturę państwo przeznaczało więcej pieniędzy, więc w orkiestrze też było więcej etatów, jakościowo jednak chyba dziś jest lepsza. Przyjmują tylko muzyków z wyższym wykształceniem, wszechstronnie przygotowanych do zawodu. Kiedyś tak nie było.

Anna Marjanowska : W tamtych czasach zaczęły się liczne wyjazdy orkiestry zagranicę. W latach, kiedy stał jeszcze mur berliński i tylko nielicznym po wielu perypetiach udawało się przekroczyć granice kraju, orkiestra koncertowała w najpiękniejszych salach Europy.

Którego z dyrygentów muzycy wspominają szczególnie?
AM: Dla mnie szczególna była praca z Romanem Kofmanem - dyrygentem, szalenie muzykalnym człowiekiem. Jego interpretacja, wnętrze, osobowość tak dalece wciągały, że muzyka grana z nim była totalnie inna.
Potem - Marek Pijarowski i Tadeusz Wojciechowski - to są osobowości, dyrygenci, których na co dzień nam brakuje. Z zagranicznych - Eugene Tzigane - granie pod jego batutą to ogromna przyjemność i satysfakcja, czego efektem są wspaniałe koncerty.

RM: Kiedy przyszedłem do filharmonii jako młody człowiek, osobowością był dla mnie Witold Krzemieński - przedwojenny dyrygent starej daty. Był wtedy szefem artystycznym, przyjmował mnie do pracy. Koncerty z nim były dla mnie dużym przeżyciem.
Później przyszedł Antoni Wit, który zaczął robić z nami repertuar dotychczas w filharmonii nie grany – Mahlera, Ryszarda Straussa. Muzycy wychowani na Beethovenie czy Mozarcie musieli naprawdę dużo ćwiczyć. Było wiele prób sekcyjnych. To były dla mnie ważne koncerty.
Ciekawy repertuar proponował też Tomasz Bugaj. Świetnie dobrany, była w tym myśl przewodnia.

Zbigniew Milewski : Dla mnie praca z Kofmanem i Witem to też były duże przeżycia. Z nowszych czasów wymieniłbym Daniela Stabrawę – wspaniały muzyk, z którym się bardzo dobrze współpracuje. Z jeszcze młodszego pokolenia - José Maria Florêncio. Zresztą było takich dyrygentów sporo. Nie potrafię wskazać, który był najważniejszy.

„Życie bohatera” Ryszarda Straussa to był podobno ulubiony utwór dyrektora Andrzeja Szwalbego. Muzycy orkiestry symfonicznej też lubią go grać?
AM: To bardzo trudny utwór dla orkiestry. Kiedyś podejście do niego z perspektywy orkiestry było bardzo ciężkie. Mozolnie dochodziliśmy do efektu finałowego. Dziś to się bardzo zmieniło – jesteśmy w stanie szybko go opanować i nieźle zagrać. Orkiestra jest już inna. Wiele zrobiło doświadczenie, historia, lata pracy (...).

Anna Marjanowska – kontrabasistka orkiestry symfonicznej, w FP od 1982 r.
Romuald Marjanowski - kontrabasista orkiestry symfonicznej, w FP od 1973 r.
Zbigniew Milewski, altowiolista Capelli Bydgostiensis, w FP od 1981 r.