Adam Mickiewicz - „Dziady cz. III”
2020-05-27
Dziady cz. III. (Adam Mickiewicz). Fot. Wydawnictwo Ossolineum
„Dziady cz. III”(niekiedy określane jako Dziady drezdeńskie) - utwór Adama Mickiewicza z 1832 roku uważany za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego, m.in. dzięki połączeniu problematyki polityczno-historycznej z metafizyczną. Dzieło cechuje otwarta kompozycja, fragmentaryczność i nieciągłość, co komplikowało przez lata jego wystawianie na deskach teatrów. Mickiewicz eksploatuje paralelę między cierpieniem Jezusa, a cierpieniem prześladowanych i pozbawionych państwowości Polaków (mesjanizm). Ofiara ta ma charakter uniwersalny będąc powtórzeniem odkupienia Chrystusa. Wyrazicielem takiej postawy w utworze jest Ks. Piotr, który posiada zdolność przewidywania przyszłości ("widzenia"), jego przeciwieństwem zaś poeta Konrad - świadomy własnej wielkości i mocy. W "Wielkiej improwizacji" buntuje się przeciwko Bogu i oskarża Go o całe zło tego świata, żądając od Niego władzy i kontroli nad ludźmi. Tym, co go do tak gwałtownych żądań popycha jest odczuwanie cierpień własnego narodu.
Konrad Wojtyła, Ewa Budziach i Andrzej Skrendo.
źródło: Radio Szczecin
