WYSTAWY I WYDARZENIA DŁUGOTERMINOWE

Na wystawie Hanny Żuławskiej w Bydgoskim Centrum Sztuki pokazane zostaną rzeźby ceramiczne oraz obrazy ze zbiorów rodzinnych Ewy Żuławskiej-Bogackiej. Kuratorką wystawy jest Alicja Buławka-Fankidejska – artystka, której ulubionym obszarem działań są alternatywne metody wypalania ceramiki, obecnie asystentka w Pracowni Ceramiki Artystycznej na Wydziale Rzeźby i Intermediów gdańskiej ASP.

Alicja Buławka-Fankidejska: „Profesor Hanna Żuławska była niezwykłą osobowością, artystką wszechstronną i charyzmatycznym pedagogiem. Z wykształcenia malarka (studia artystyczne odbyła w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom uzyskała w 1947 roku w pracowni prof. Felicjana Kowarskiego), zajmowała się także ceramiką związaną z architekturą, polichromią, sgraffito, ceramiką użytkowo – dekoracyjną i rzeźbą ceramiczną.

Była współzałożycielką Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Sopocie w 1945 roku, póżniejszej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, obecnie Akademii Sztuk Pięknych. To pod jej opieką w roku 1947 zaczęła funkcjonować Pracownia Ceramiki. W latach 1964-66, Hanna Żuławska pełniła funkcję dziekana Wydziału Rzeźby na gdańskiej PWSSP.

Adam Myjak – polski rzeźbiarz i pedagog – studiował w latach 1965–71 na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie rozwijał się pod opieką profesorów: Stanisława Kulona, Stanisława Słoniny, Zofii Demkowskiej i Bohdana Chmielewskiego. Następnie rozpoczął pracę dydaktyczną w macierzystej uczelni, przeszedł szczeble kariery akademickiej od starszego asystenta u prof. Kulona do profesora zwyczajnego w 1996 roku. Debiutował wraz z twórcami Nowej Figuracji. W latach 1971–79 był kierownikiem artystycznym związanego z poetyckim pokoleniem ‘68 roku pisma „Nowy Wyraz. Miesięcznik Literacki Młodych”, które prezentowało na swoich łamach najwybitniejszych artystów plastyków młodego pokolenia – dzisiaj już klasyków współczesnej sztuki polskiej.

W tym czasie Myjak współtworzył także ruch O poprawę. W latach 1979–81 przebywał na stypendium twórczym im. Wilhelma Lehmbrucka w Duisburgu (wówczas RFN), gdzie następnie wykładał rzeźbę na tamtejszym uniwersytecie na Wydziale Sztuk Pięknych. W 1997 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2005 Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2009 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności. W 2019 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, został laureatem Nagrody „Dzieło życia” w ramach XVIII Edycji Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida oraz dyrektorem Wydziału VI Twórczości Artystycznej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.